Η "κόκκινη μηλιά" και άλλα

Σαν σήμερα έπεσε η Πόλη... 557 χρόνια πέρασαν από τότε...

Άκουσα για πολλές εκδηλώσεις και μνημόσυνα. Δεν με ενοχλούν, αντιθέτως συμφωνώ μαζί τους. Είναι πολύ χρήσιμο να ακούμε τι ήταν αυτό που οδήγησε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία στην παρακμή και τη διάλυση. Δυστυχώς, παρόμοιες συνθήκες διάλυσης κυριαρχούν και σήμερα στην κοινωνία μας, άρα τέτοιες εκδηλώσεις είναι ιδιαίτερα χρήσιμες, αν μπορεί κανείς να σκεφτεί και να παραλληλίσει τα γεγονότα, έχοντας αποφύγει μία στείρα, εθνικιστική πλευρά, φυσικά.

Χτες έβλεπα ένα ωραίο ντοκιμαντέρ, ρωσικής παραγωγής, στην ΕΤ3. Είπε κάτι πολύ ωραίο, μεταξύ πολλών ωραίων: Το Βυζάντιο άρχισε να φθίνει όταν μπήκε μέσα του η εκ δυτικής Ευρώπης προερχόμενη "εθνική συνείδηση". Μέσα στην αυτοκρατορία ζούσαν "Ρωμιοί", όχι Έλληνες, όπως θέλουμε να πιστεύουμε τα τελευταία χρόνια. Όσοι ήταν οι Έλληνες αυτοκράτορες, άλλοι τόσοι ήταν και οι Αρμένιοι, ενώ υπήρξαν και Σλάβοι, Γερμανοί κτλ κτλ. Όσους αιώνες οι αυτοκρατορία ζούσε κάνοντας πράξη τα λόγια του αποστόλου Παύλου "οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ελλην [...] πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ" η αυτοκρατορία ανθούσε. Το σαράκι του εθνικισμού, μαζί με τη γενικότερη παρακμή από άλλες αιτίες οδήγησε στην καταστροφή.

Μου άρεσε αυτή η πληροφορία, δεν την είχα απομονώσει ποτέ.

Και έρχομαι σε κάτι άλλο.

Απογοητεύτηκα πολύ χτες όταν άκουσα στο ραδιόφωνο έναν πολύ γνωστό γέροντα, ο οποίος κάνει πολύ καλές και πνευματικές ομιλίες, να μιλάει για την "κόκκινη μηλιά", για τον μαρμαρωμένο βασιλιά και το αίμα που θα πνίξει το μικρό μοσχάρι. Είναι προφητείες, λέει, όλα αυτά. (εύκολο, αν δεν τις ξέρετε να τις βρείτε στο ίντερνετ)

Αναρωτιέμαι και προκαλώ όσους διαβάσουν αυτές τις γραμμές να μου δώσουν μία διαφορετική άποψη, αν σφάλω. Πλοηγούμαι αρκετά στο ίντερνετ, διαβάζω άρθρα, ακούω ομιλίες, ακούω εκκλησιαστικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς κλπ. Ανακαλύπτω ότι "εκτίθεμαι" στη συγκεκριμένη "προφητεία" (με ή χωρίς εισαγωγικά, δεν γνωρίζω) πολλές-πολλές φορές τον χρόνο. Πολλές όμως. Άλλες φορές γράφει ότι το είπε και ο γέρων Παΐσιος, άλλες φορές ο γέρων Ιωσήφ, άλλες αυτός, άλλες εκείνος. Και αναρωτιέμαι: Τι κερδίζω εγώ, ως ο Γιώργος, Χριστιανός Ορθόδοξος, από αυτή την προφητεία, ώστε να πρέπει να την ακούω τόσο συχνά; Θα πρέπει να χαρώ που το αίμα "των απίστων" θα πνίξει το μικρό μοσχάρι ή θα πρέπει να χαρώ που θα χαθούν στα βάθη της Ασίας;

Έστω ότι η προφητεία είναι αληθής και αυτό θα το επιτρέψει ο Θεός να γίνει. Όχι γιατί ο Θεός επιτρέπει τον πόνο και τον θάνατο από εκδίκηση και κακία αλλά γιατί ο κόσμος μας είναι ανθρώπινος και ο Θεός επιτρέπει να ζούμε από εδώ τις συνέπειες των πράξεών μας.

Αν λοιπόν η προφητεία είναι αληθής, θα έπρεπε όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί να ενδυθούμε "σάκο και σποδό", όπως έκαναν οι Νηνευήτες όταν έμαθαν πως ο Θεός έχει πάρει την απόφαση να καταστρέψει την πόλη τους, λόγω των πολλών ανομιών τους. Η έμπρακτη και ειλικρινής μετάνοιά τους άλλαξε τη γνώμη του Θεού. Ο προφήτης Ιωνάς, ο οποίος τους είχε μεταφέρει τα μαντάτα, στεναχωρήθηκε και ντράπηκε που τελικά ο Θεός δεν κατέστρεψε την πόλη και παραπονέθηκε στον Θεό. Έγινε το συμβάν με την κολοκυθιά (ψάξτε την ιστορία του Ιωνά, αν δεν την γνωρίζετε) και ο Θεός του είπε: "Εσύ στεναχωρήθηκες για την κολοκυθιά που ξεράθηκε, την οποία ούτε φύτεψες, ούτε πότισες, ούτε περιποιήθηκες. Εγώ δεν θα έπρεπε να στεναχωρηθώ για τα παιδιά μου, τους Νηνευήτες, και να αλλάξω τη γνώμη μου;"

Δεν θέλω να το παίξω "θεολογικότερος" εκείνων που προανέφερα, που αναπαράγουν αυτή την "προφητεία" (αλήθεια, σε ποιο εκκλησιαστικό βιβλίο είναι γραμμένη; μήπως στην Αποκάλυψη -το μοναδικό προφητικό βιβλίο της Καινής Διαθήκης- και δεν την έχω δει;). Απορώ όμως, πως είναι δυνατόν να μαθαίνω τόσο συχνά γι' αυτή την προφητεία και να μην ακούω αντίστοιχες φορές τις συνέπειες της Ανάστασης και της Ανάληψης στη δική μου φύση και σωτηρία, το Τριαδολογικό δόγμα, το αειπάρθενο της Θεοτόκου, τη διπλότητα των φύσεων του Χριστού και άλλα τόσα που ανοίγουν νέες σκέψεις στο μυαλό και την καρδιά μου και δεν την βυθίζουν στην άβυσσο της μισαλλοδοξίας και του πόνου. Αν πρέπει να ακουστεί αυτή η προφητεία, γιατί δεν ακούγονται διπλάσιες φορές οι παρενέσεις για θερμότατη προσευχή, ώστε οι αδερφοί μας να έλθουν "εις επίγνωσιν αληθείας" και να αλλάξει η βουλή του Θεού ή ο πόνος τους να είναι μικρότερος και η αναψυχή ταχύτερη;

Αλήθεια... το έχω απορία...