Η δοκιμασία των πρωτοπλάστων

Εύκολα, στο άκουσμα της λέξης «δοκιμασία», έρχεται στο νου μας το «δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού», το οποίο είχαν στον κήπο της Εδέμ οι πρωτόπλαστοι. Από αυτό το δέντρο έφαγαν – αν και ο Θεός τους είχε ζητήσει να μην φάνε από αυτό – και εξέπεσαν από τον Παράδεισο, όποιος κι αν ήταν και ό,τι κι αν σήμαινε. Μήπως κακώς το δέντρο αυτό είχε φυτευτεί εκεί από τον Θεό; Μήπως από φθόνο ή μνησικακία το είχε βάλει εκεί ο Θεός; Σαφέστατα όχι, απαντά ο Γρηγόριος ο Θεολόγος. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό ως αυτεξούσιος. Έχει νου, λογική, προαίρεση και συναίσθημα, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιεί με αυτεξουσιότητα. Και το υλικό πάνω στο οποίο χτίζεται η αυτεξουσιότητα είναι ο νόμος. Νόμος, και μάλιστα μοναδικός, ήταν η μη βρώση από το δέντρο εκείνο. Τον παρέβησαν οι πρωτόπλαστοι και οδήγησαν τον εαυτό τους με το αυτεξούσιό τους μακράν του Θεού. Και γιατί έφτιαξε το δέντρο ο Θεός, αφού δεν έπρεπε να φάνε οι πρωτόπλαστοι; Γιατί, συνεχίζει ο Γρηγόριος, η γεύση αυτού του καρπού δεν ήταν για εκείνους που έπιναν ακόμη (πνευματικό) «γάλα». Για του πρωτόπλαστους ήταν φτιαγμένο το δέντρο από τον Θεό αλλά έπρεπε να το γευθούν στην ώρα του, όταν θα ήταν ικανοί να γευθούν κάτι περισσότερο από το «γάλα». Ας έχουμε κι αυτό στο νου μας όταν αντιμετωπίζουμε δοκιμασίες. Όλες μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον Θεό προς όφελός μας. Και το σχέδιο του Θεού είναι ανεξιχνίαστο. Το μόνο για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι πως είναι σχέδιο αγάπης και ελευθερίας όλων των ανθρώπων ανεξαιρέτως!