Πέμπτη 22 Δεκεμβρίου 2011

Αλλάζουν οι προτεραιότητες...

Σύμφωνα με δημοσίευμα, το υπουργικό συμβούλιο αποφασίζει να θεσπίσει τη λύση του γάμου με μία απλή δήλωση στο ληξιαρχείο, στο επικείμενο νομοσχέδιο για την επιτάχυνση της απονομής της δικαιοσύνης.

Εδώ φαίνεται πως αλλάζουν οι καιροί και τα ήθη... Ο νομοθέτης μέχρι τις μέρες μας προέβλεπε διαδικασίες που καθυστερούσαν το διαζύγιο, μήπως και οι άνθρωποι βρουν τρόπο να επανασυνδεθούν στο μεσοδιάστημα. Παλιότερα ήταν πολύ μεγάλες οι καθυστερήσεις. Εξορθολογικεύθηκαν πριν μερικές δεκαετίες. Τώρα μηδενίζονται. Γιατί φαίνεται πως αλλάζουν οι προτεραιότητες του νομοθέτη: Δεν είναι πλέον προτεραιότητα η πιθανότητα να σκεφτούν οι σύζυγοι ότι μπορεί να κάνουν λάθος. Προτεραιότητα είναι η αποτελεσματικότητα «της απονομής της δικαιοσύνης», λες και η απονομή είναι ο αυτοσκοπός και όχι η δικαιοσύνη! (τα λεγόμενα δεν αναιρούν την ανάγκη επιτάχυνσης της απονομής της δικαιοσύνης γενικότερα)

Τελικά τα πάντα τείνουν να γίνουν όπως το κουμπάκι Undo στον υπολογιστή. Κάνεις κάτι, πατάς το Undo και χάνεται. Όλα καλά! Κι αν το μετανιώσεις υπάρχει πάντα το Redo! Το πατάς κι όλα καλά, ξαναγίνεται εκείνο που αναίρεσες! Μόνο που πρέπει να έχεις καλά στο μυαλό σου πως όταν κάνεις ένα άλλο βήμα μετά το Undo, χάνεις τη δυνατότητα για Redo...

Κι όταν μιλάμε για προτάσεις στο Word, ας πούμε, «δεν βαριέσαι», ας χάσεις και το Redo. Όταν μιλάμε για ανθρώπους όμως...

Λίγη ψυχραιμία, ρε παιδιά, καμιά φορά οι αριθμοί δεν λένε όλη την αλήθεια...

UPDATE, μετά από σχόλια φίλων: Δεν λαμβάνω θέση στο αν θα πρέπει να συνεχίζεται ένας αδιέξοδος γάμος. Η κουβέντα είναι μεγάλη και δεν γενικεύεται, αλλά είναι ξεχωριστή για κάθε περίπτωση. Αυτό που θέλω να δείξω είναι αυτό που λέει ο τίτλος: «Αλλάζουν οι προτεραιότητες». Το τι θα σημαίνει αυτό σε όλα τα επίπεδα είναι άσκηση για τον γράφοντα αλλά και τον αναγνώστη!

Κυριακή 9 Οκτωβρίου 2011

Ιωάννου Χρυσοστόμου, για το «ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται»

Τι σημαίνει αυτό που λέει ο Απόστολος Παύλος, στην προς Ρωμαίους επιστολή: «καυχώμεθα ἐπ' ἐλπίδι τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. οὐ μόνον δέ, ἀλλὰ καὶ καυχώμεθα ἐν ταῖς θλίψεσιν, εἰδότες ὅτι ἡ θλῖψις ὑπομονὴν κατεργάζεται, ἡ δὲ ὑπομονὴ δοκιμήν, ἡ δὲ δοκιμὴ ἐλπίδα, ἡ δὲ ἐλπὶς οὐ καταισχύνει, ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἐκκέχυται ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν διὰ Πνεύματος ἁγίου τοῦ δοθέντος ἡμῖν.»;

... Και όπως εκείνοι που για πρώτη φορά ανέβηκαν σε πλοίο αισθάνονται ναυτία και ίλιγγο, καθώς ταράζονται και θορυβούνται επειδή τους πιάνει αηδία και σκοτοδίνη, ενώ εκείνοι που πέρασαν πολλά και μεγάλα πελάγη και περιφρόνησαν άπειρα κύματα και άντεξαν συνεχή ναυάγια, με θάρρος επιχειρούν ένα τέτοιο ταξίδι, έτσι ακριβώς και η ψυχή· υπομένοντας πολλούς πειρασμούς και αντέχοντας μεγάλες θλίψεις, αποκτά στη συνέχεια γνώση των κόπων και συνήθεια της καρτερίας, χωρίς να είναι δειλή, ούτε να τρομάζει εύκολα, ούτε να ταράζεται από τα λυπηρά που πέφτουν πάνω της, άλλ' από τη συνεχή άσκηση των όσων συμβαίνουν και τη συχνή μελέτη των όσων γίνονται υποφέρει με πολλή ευκολία όλα τα δεινά που έρχονται. Αυτό λοιπόν δηλώνοντας ο σοφός αρχιτέκτονας της ουράνιας πολιτείας έλεγε. Και όχι μόνο αυτό, αλλά καυχόμαστε ακόμη και στις θλίψεις· γιατί πριν από τη βασιλεία και τα ουράνια στεφάνια κερδίζουμε από εδώ πολύ μεγάλο μισθό, επειδή από τις αδιάκοπες θλίψεις η ψυχή μας γίνεται περισσότερο καρτερική και οι λογισμοί μας καθίστανται πιο ισχυροί.

Γνωρίζοντας λοιπόν όλα αυτά, αγαπητοί, ας υποφέρουμε με γενναιότητα τα λυπηρά που μας συμβαίνουν και για το θέλημα τού Θεού και για το δικό μας συμφέρον, και ας μη στενοχωρούμαστε, ούτε να χάνουμε το θάρρος μας στην επίθεση των πειρασμών, αλλά, στεκόμενοι με κάθε ανδρεία, ας ευχαριστούμε διαρκώς το Θεό για όλες τις ευεργεσίες που γίνονται σε μας, για ν' απολαύσουμε και τα παρόντα αγαθά και να επιτύχουμε τις μελλοντικές δωρεές με τη χάρη και την ευσπλαχνία και τη φιλανθρωπία τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μαζί με τον οποίο στον Πατέρα και συγχρόνως στο άγιο και ζωοποιό Πνεύμα ανήκει η δόξα και η δύναμη, τώρα και πάντοτε και στους αιώνες των αιώνων.

Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Η νέα ελπίδα

Είναι πολύ ανακουφιστικό, όταν συμβεί κάτι πολύ κακό, να υπάρχει κάποιος ο οποίος είναι υπεύθυνος για ό,τι συνέβη. Δεν είναι εύκολο για κανέναν να ευθύνεται για τρομερές πράξεις, είτε τις έπραξε εν γνώση, είτε τις έπραξε εν αγνοία. Η προϊστορία ξεκινάει από πολύ πίσω, τότε που ο Αδάμ και η Εύα έριχναν ο ένας στον άλλο και ο άλλος στο φίδι την ευθύνη για τη φοβερή τους πράξη. Και η ιστορία συνεχίζεται ως τις ημέρες μας? Κάποιοι «άλλοι» φταίνε για την κατάσταση στη χώρα μας, για την κατάσταση της οικογένειας, για το επίπεδο του πολιτισμού, για το επίπεδο της παιδείας και άλλα δεινά που συμβαίνουν στην πολιτική και στην πνευματική ζωή μας.
Σήμερα ο Χριστός Ανέστη! νικητής και θριαμβευτής επί του θανάτου και της φθοράς! Πολλές φορές αυτά τα «κλισαρισμένα» λόγια μπορεί να μην μας λένε και πολλά, δηλαδή να μην είναι δυνατόν να καταλάβουμε τι σημαίνουν. Αντιθέτως, μας φάνηκαν ιδιαιτέρως κατανοητά όσα γεγονότα συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες. Πριν φτάσουμε στην ένδοξη Ανάσταση, βιώσαμε τα Πάθη και την Σταύρωση. Παρακολου­θήσαμε τη διαδοχή των γεγονότων και μπορέσαμε να διακρίνουμε πολλούς οι οποίοι «απέτυχαν», οι οποίοι «είναι υπαίτιοι» για τη φρικτή θανάτωση και ασεβή συμπεριφορά απέναντι στον Κύριο της δόξης:

Κάποιοι βγήκαν νύχτα να Τον συλλάβουν ως κακούργο. Ο πιστότερος μαθητής Του, τρεις φορές τον αρνήθηκε «πριν αλέκτωρ φωνήσαι», ενώ είχε προειδοποιηθεί γι’ αυτό. Άλλοι Τον ενέπαιζαν και Τον χτυπούσαν. Κάποιος είχε την «έξυπνη» ιδέα να Του φορέσουν ακάνθινο στεφάνι. Ένας άλλος Του φόρεσε χλαμύδα για να Τον περιγελάσει. Εκείνος – που αν ήξερε τι κάνει θα έκοβε μόνος του το χέρι του – Τον χαστούκισε. Ο όχλος Τον αποδοκίμασε και έκραζε «Σταυρωθήτω». Ο Πιλάτος, αν και είχε τη δυνατότητα, έδιωξε, τάχα, την ευθύνη από πάνω του, νίπτοντας τας χείρας. «Άλλη μία ζωή τιποτένιου ανθρώπου χαμένη, ε και;», θα σκέφτηκε... Ζουν ακόμη οι ψυχές εκείνων που κάρφωσαν τους ήλους στο σώμα του Χριστού. Εκείνων που Τον πότισαν με χολή και ξύδι, εκείνων που έπαιξαν στη λοταρία μέχρι και τα ρούχα Του. Εκείνου που Τον κάρφωσε με το ξίφος για να δει αν πέθανε...

Είναι πολλοί εκείνοι που απέτυχαν, έχοντας απέναντί τους τον Θεό που είχε γίνει άνθρωπος. Γιατί δεν πρόσεξαν, δεν άκουσαν, δεν είδαν όλα εκείνα που δήλωναν ότι Εκείνος ήταν ο Μεσσίας! Όμως, αδελφοί, πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι αν και οι πράξεις βαρύνουν κάθε έναν άνθρωπο ο οποίος πράττει την αμαρτία, η ευθύνη και τα αποτελέσματα ακόμη και της παραμικρής αμαρτίας είναι συλλογικά και πανανθρώπινα. Δεν απέτυχε ως άνθρωπος εκείνος που χαστούκισε τον Χριστό? αποτύχαμε ως ανθρώπινο γένος. Δεν απέτυχαν ως άνθρωποι εκείνοι που έκραζαν «Σταυρω­θήτω»? αποτύχαμε ως ανθρώπινο γένος. Γιατί ο Θεός μας έχει δέσει όλους μαζί με το αδιόρατο νήμα της αγάπης. Έτσι δεν μπορεί να υπάρξει αμαρτία οποιουδήποτε ανθρώπου, μετά την οποία να μην στενάζει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, αλλά και δεν μπορεί να υπάρξει επιτυχία, στην οποία να μην μετέχει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Πως να μην καυχηθούμε ως άνθρωποι για την Παναγία; Εκείνη ήταν σάρκα μας και αίμα μας και έλαβε τη θέση ως το ανώτερο δημιούργημα του Θεού, υπερτέρα και των επουρανίων δυνάμεων!

Ο Θεός, όταν μας δημιούργησε, θέλησε να είμαστε πρωτίστως ένα μεταξύ μας και έπειτα ένα με Εκείνον. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι η αμαρτία των πρωτοπλάστων βαρύνει όλα τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που τους διαδέχθηκαν; Παρά μόνο με το ό,τι όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε μία φύση; Παρά μόνο με το γεγονός ότι δεν μπορούμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως μονάδες αλλά ως μέρη ενός συνόλου;

 Για την ενότητά μας προσευχήθηκε ο Χριστός λίγο πριν σταυρωθεί. Τύπος της ενότητας που θέλησε ο Θεός να μας διακρίνει όταν μας δημιούργησε είναι η ενότητα της Αγίας Τριάδας, κατά τα ανθρώπινα μέτρα μας. Τύπος της συμπεριφοράς μας, του ενός προς τον άλλο, είναι η θυσία του Χριστού. «Τι είναι σημαντικότερο από το να πεθαίνει κανείς για το καλό των φίλων του;», μας είπε ο Χριστός και το απέδειξε εμπράκτως. Και οι φίλοι Του είμαστε όλοι εμείς, πως είναι δυνατόν να μην είμαστε φίλοι μεταξύ μας;

Κανείς δεν μπορεί να πορευθεί ούτε στην καθημερινότητα αλλά ούτε και στην πνευματική ζωή ως μονάδα. Ως μονάδες πορευθήκαμε και φτάσαμε σήμερα να έχουμε τη θηλιά έτοιμη να σφίξει το λαιμό μας, ως έθνος και ως οικογένειες. Ως μονάδες πορευόμαστε στην πνευματική ζωή, ζητώντας από τον Θεό να μας σώσει, ενώ ακόμη φερόμαστε σκληρά και εξουθενώνουμε τον γείτονά μας. Έχοντας (τάχα) αγάπη για το Χριστό αλλά μόνο αναλγησία και κρίσεις για τους συνανθρώπους. Θέλουμε πεισματικά να αγνοούμε το γεγονός ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ατομική σωτηρία! Γιατί μπορεί μεν το κάθε πρόσωπο να σώζεται στο τέλος ως ανεξάρτητη οντότητα (αλλιώς θα παραβιαζόταν η ελευθερία των υπολοίπων), η σωτηρία του όμως εξαρτάται από το κατά πόσο «θρυμμάτισε» οικειοθελώς το άτομό του και άρχισε να βλέπει το άτομό του μέσα από τα άτομα των άλλων και μέσα από το πρόσωπο του «κάλλει ωραίου», του σωτήρα Χριστού. «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός»...

Η σωτηρία πηγάζει σήμερα από τον κενό Τάφο του Ιησού! Η χαρά είναι ανεκλάλητη! Η αθανασία και η Βασιλεία των Ουρανών μας δίνεται ήδη ως δυνατότητα, καθώς τρώγουμε και πίνουμε τα αντίτυπα του Αναστημένου Σώματος του Χριστού, στον Άρτο και τον Οίνο της Θείας Κοινωνίας. Η μετοχή μας στην αιωνιότητα, μάς έχει ήδη χαριστεί, αρκεί να δούμε τον διπλανό ως μέρος του ιδίου σώματος με εμάς. «Εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα», εικόνισε παραστατικά ο Χριστός.

Η σημερινή χαρά της Αναστάσεως είναι η θαυμάσια ευκαιρία για την αναγέννηση και την αναθέρμανση της ελπίδας: Η χαρά μας πολλαπλασιάζεται όταν κοινοποιείται, και η λύπη μας διαιρείται όταν μοιράζεται. Ας κάνουμε κοινό μας βίωμα τη χαρά της Αναστάσεως για να την απειρίσουμε! Ας ζητήσουμε συγχώρεση ο ένας από τον άλλο για ό,τι στραβό κάναμε, ώστε να το μηδενίσουμε! Ας πάψουμε να ζούμε ως φυγάδες μέσα στην ίδια μας την ζωή, κυνηγημένοι από τις πράξεις μας και τους εχθρούς μας.


Χριστός Ανέστη!

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2011

Σαν να ξανανακαλύπτεις τον τροχό!

Με αφορμή αυτό το δημοσίευμα http://www.ellinikoarxeio.com/2010/08/christmas-in-ancient-greece.html κι επειδή έγινε λόγος, έγραψα το ακόλουθο:


Λοιπόν, το άρθρο αυτό δεν λέει κάτι καινούργιο. Το γεγονός ότι θεωρείται πως λόγω του άρθρου αυτού αμφισβητείται η «χριστιανικότητα» της εορτής ή ο χριστιανισμός ο ίδιος είναι αποτέλεσμα  βιασύνης και έλλειψης γνώσεων. Η Εκκλησία δεν έχει να κρύψει τίποτα από αυτά, αντιθέτως αναδεικνύει και μόνη της την ιστορική εξέλιξη της εορτής των Χριστουγέννων.

«Κεφάλαιο 1ον»
Το εορτολόγιο δεν καθορίστηκε ολόκληρο από τους Αποστόλους. Οι πρώτοι χριστιανοί είχαν σταθερή την πεποίθηση ότι οι ημέρες της δεύτερης έλευσης του Χριστού ήταν πολύ κοντά. Πίστευαν ότι θα γίνει μέσα στη διάρκεια της ζωής τους. Γι' αυτό και ακόμη και το μυστήριο της εξομολόγησης δεν είχε λάβει την τελική του μορφή. Όταν τα αμαρτήματα ήταν βαρύτατα, εκείνοι που έπεσαν σε αυτά γινόντουσαν «προσκλαίοντες» και περίμεναν την άφεση ή μη του παραπτώματός τους από τον ίδιο τον Κύριο, που θα ερχόταν οσονούπω. Αυτό αποδεικνύει ότι η Εκκλησία, τα μυστήρια, το εορτολόγιο αλλά ακόμη και το δόγμα, δεν ορίστηκε ολόκληρο από τον Χριστό και τους Αποστόλους. Αλλά από τους διαδόχους των Αποστόλων και από Εκείνον που έστειλε ο Χριστός, έχοντας πει ότι από Εκείνον θα μάθουμε όλη την αλήθεια, γιατί ο Χριστός δεν ήταν δυνατόν να διδάξει τα πάντα, αφού οι άνθρωποι δεν είχαν την πνευματική ωριμότητα για να τα κατανοήσουν. Εκείνος δεν είναι άλλος από τον Παράκλητο, δηλαδή το Άγιο Πνεύμα, δηλαδή το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, «το εν Υιώ αναπαυόμενον», το οποίο προοδευτικά αποκάλυψε (και ίσως αποκαλύπτει) «πάσαν την αλήθειαν».

Βλέπε (Ιωάν. ιε' 26, ιστ' 13):
-ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ παράκλητος ὃν ἐγὼ πέμψω ὑμῖν παρὰ τοῦ πατρός, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὃ παρὰ τοῦ πατρὸς ἐκπορεύεται, ἐκεῖνος μαρτυρήσει περὶ ἐμοῦ·
-ὅταν δὲ ἔλθῃ ἐκεῖνος, τὸ Πνεῦμα τῆς ἀληθείας, ὁδηγήσει ὑμᾶς εἰς πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν· οὐ γὰρ λαλήσει ἀφ' ἑαυτοῦ, ἀλλ' ὅσα ἂν ἀκούσει λαλήσει, καὶ τὰ ἐρχόμενα ἀναγγελεῖ ὑμῖν.

Άρα, ισχύοντα και ισχυρά στην Εκκλησία δεν είναι μόνο όσα όρισαν ο Χριστός και οι Απόστολοι αλλά και όσα η Εκκλησία, η συνεχιζόμενη στους αιώνες παρουσία του Χριστού (Ματθ, κη' 21, καὶ ἰδοὺ ἐγὼ μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος), όρισε δια μέσου του Αγίου Πνεύματος, του λαού της και του κλήρου της.


«Κεφάλαιον 2ον»
Ορθώς λέει το κείμενο ότι δεν υπήρχε γιορτή Χριστουγέννων αλλά γιορτή Επιφανείων, αυτά που σήμερα ονομάζουμε Θεοφάνεια. Και ήταν ταυτόχρονα η γιορτή της γέννησης, της περιτομής και της βάπτισης του Χριστού. Και ορθώς, στις 25 Δεκεμβρίου εορταζόταν η γιορτή του ήλιου από τους ειδωλολάτρες. Η Εκκλησία δεν θέλησε ποτέ να καταλύσει τη ζωή των μελών της αλλά να την αλλοιώσει, με την «καλή αλλοίωσιν». Δεν ήρθε να ανατρέψει καθεστώτα και συνήθειες αλλά ήρθε να δώσει νέο νόημα στα υπάρχοντα, ώστε όλα να δείχνουν στη νίκη του Χριστού επί του θανάτου και τη νέα ζωή που οι άνθρωποι είχαν πλέον τη δυνατότητα να μετέχουν. Επειδή λοιπόν οι άνθρωποι είναι άνθρωποι, οι χριστιανοί δεν μπορούσαν εύκολα να ξεχάσουν τις γιορτές στις οποίες συμμετείχαν και είχαν μάθει από γενιές να τηρούν. Γι' αυτό τους έκανε «το χατήρι» και εγκολπώθηκε τη γιορτή που εκείνοι γιόρταζαν στις 25 Δεκεμβρίου, της έδωσε νέο νόημα, ονόμασε «Ήλιο της δικαιοσύνης» τον Χριστό και την ενέταξε μέσα στο εορτολόγιό της, αποχωρίζοντάς την από την εορτή των Επιφανίων. Αυτό το ξέρουν όλοι όσοι έχουν διαβάσει ελάχιστη εκκλησιαστική ιστορία. Δεν είναι κάτι απόκρυφο και επτασφράγιστο!

Και μάλιστα, γύρω από τη γιορτή αυτή, όρισε με βάση την ημερομηνία αυτή όλες τις εορτές που σχετίζονται. Δηλαδή, έβαλε 9 μήνες πριν τον Ευαγγελισμό (25 Μαρτίου), 8 μέρες μετά την περιτομή (1 Ιανουαρίου) και 40 μέρες μετά την Υπαπαντή (2 Φεβρουαρίου). Όλα αυτά τα γεγονότα δεν έγιναν στις ημέρες αυτές, ξεκινώντας από τη γέννηση φυσικά. ΤΟΠΟΘΕΤΗΘΗΚΑΝ σε αυτές τις ημέρες, γιατί οι ορθόδοξοι ζούμε στον λειτουργικό χρόνο, το διαρκές παρόν της Βασιλείας του Θεού. Γι' αυτό και τα πάντα είναι σε χρόνο ενεστώτα: «Σήμερον κρεμάται επί ξύλου», «Σήμερον γεννάται εκ Παρθένου» κλπ, τα οποία βιώνει και ο λαός μας ο ορθόδοξος και λέει κι εκείνος «Σήμερα τα Φώτα κι ο φωτισμός... έρχεται ο Ιωάννης ο Βαπτιστής...»
 
 
Copyright © Κατ' ἄμφω
Blogger Theme by BloggerThemes Design by Diovo.com