Σάββατο 30 Απριλίου 2011

Η νέα ελπίδα

Είναι πολύ ανακουφιστικό, όταν συμβεί κάτι πολύ κακό, να υπάρχει κάποιος ο οποίος είναι υπεύθυνος για ό,τι συνέβη. Δεν είναι εύκολο για κανέναν να ευθύνεται για τρομερές πράξεις, είτε τις έπραξε εν γνώση, είτε τις έπραξε εν αγνοία. Η προϊστορία ξεκινάει από πολύ πίσω, τότε που ο Αδάμ και η Εύα έριχναν ο ένας στον άλλο και ο άλλος στο φίδι την ευθύνη για τη φοβερή τους πράξη. Και η ιστορία συνεχίζεται ως τις ημέρες μας? Κάποιοι «άλλοι» φταίνε για την κατάσταση στη χώρα μας, για την κατάσταση της οικογένειας, για το επίπεδο του πολιτισμού, για το επίπεδο της παιδείας και άλλα δεινά που συμβαίνουν στην πολιτική και στην πνευματική ζωή μας.
Σήμερα ο Χριστός Ανέστη! νικητής και θριαμβευτής επί του θανάτου και της φθοράς! Πολλές φορές αυτά τα «κλισαρισμένα» λόγια μπορεί να μην μας λένε και πολλά, δηλαδή να μην είναι δυνατόν να καταλάβουμε τι σημαίνουν. Αντιθέτως, μας φάνηκαν ιδιαιτέρως κατανοητά όσα γεγονότα συνέβησαν τις προηγούμενες ημέρες. Πριν φτάσουμε στην ένδοξη Ανάσταση, βιώσαμε τα Πάθη και την Σταύρωση. Παρακολου­θήσαμε τη διαδοχή των γεγονότων και μπορέσαμε να διακρίνουμε πολλούς οι οποίοι «απέτυχαν», οι οποίοι «είναι υπαίτιοι» για τη φρικτή θανάτωση και ασεβή συμπεριφορά απέναντι στον Κύριο της δόξης:

Κάποιοι βγήκαν νύχτα να Τον συλλάβουν ως κακούργο. Ο πιστότερος μαθητής Του, τρεις φορές τον αρνήθηκε «πριν αλέκτωρ φωνήσαι», ενώ είχε προειδοποιηθεί γι’ αυτό. Άλλοι Τον ενέπαιζαν και Τον χτυπούσαν. Κάποιος είχε την «έξυπνη» ιδέα να Του φορέσουν ακάνθινο στεφάνι. Ένας άλλος Του φόρεσε χλαμύδα για να Τον περιγελάσει. Εκείνος – που αν ήξερε τι κάνει θα έκοβε μόνος του το χέρι του – Τον χαστούκισε. Ο όχλος Τον αποδοκίμασε και έκραζε «Σταυρωθήτω». Ο Πιλάτος, αν και είχε τη δυνατότητα, έδιωξε, τάχα, την ευθύνη από πάνω του, νίπτοντας τας χείρας. «Άλλη μία ζωή τιποτένιου ανθρώπου χαμένη, ε και;», θα σκέφτηκε... Ζουν ακόμη οι ψυχές εκείνων που κάρφωσαν τους ήλους στο σώμα του Χριστού. Εκείνων που Τον πότισαν με χολή και ξύδι, εκείνων που έπαιξαν στη λοταρία μέχρι και τα ρούχα Του. Εκείνου που Τον κάρφωσε με το ξίφος για να δει αν πέθανε...

Είναι πολλοί εκείνοι που απέτυχαν, έχοντας απέναντί τους τον Θεό που είχε γίνει άνθρωπος. Γιατί δεν πρόσεξαν, δεν άκουσαν, δεν είδαν όλα εκείνα που δήλωναν ότι Εκείνος ήταν ο Μεσσίας! Όμως, αδελφοί, πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι αν και οι πράξεις βαρύνουν κάθε έναν άνθρωπο ο οποίος πράττει την αμαρτία, η ευθύνη και τα αποτελέσματα ακόμη και της παραμικρής αμαρτίας είναι συλλογικά και πανανθρώπινα. Δεν απέτυχε ως άνθρωπος εκείνος που χαστούκισε τον Χριστό? αποτύχαμε ως ανθρώπινο γένος. Δεν απέτυχαν ως άνθρωποι εκείνοι που έκραζαν «Σταυρω­θήτω»? αποτύχαμε ως ανθρώπινο γένος. Γιατί ο Θεός μας έχει δέσει όλους μαζί με το αδιόρατο νήμα της αγάπης. Έτσι δεν μπορεί να υπάρξει αμαρτία οποιουδήποτε ανθρώπου, μετά την οποία να μην στενάζει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, αλλά και δεν μπορεί να υπάρξει επιτυχία, στην οποία να μην μετέχει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Πως να μην καυχηθούμε ως άνθρωποι για την Παναγία; Εκείνη ήταν σάρκα μας και αίμα μας και έλαβε τη θέση ως το ανώτερο δημιούργημα του Θεού, υπερτέρα και των επουρανίων δυνάμεων!

Ο Θεός, όταν μας δημιούργησε, θέλησε να είμαστε πρωτίστως ένα μεταξύ μας και έπειτα ένα με Εκείνον. Πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι η αμαρτία των πρωτοπλάστων βαρύνει όλα τα δισεκατομμύρια των ανθρώπων που τους διαδέχθηκαν; Παρά μόνο με το ό,τι όλοι οι άνθρωποι μοιραζόμαστε μία φύση; Παρά μόνο με το γεγονός ότι δεν μπορούμε να βλέπουμε τους εαυτούς μας ως μονάδες αλλά ως μέρη ενός συνόλου;

 Για την ενότητά μας προσευχήθηκε ο Χριστός λίγο πριν σταυρωθεί. Τύπος της ενότητας που θέλησε ο Θεός να μας διακρίνει όταν μας δημιούργησε είναι η ενότητα της Αγίας Τριάδας, κατά τα ανθρώπινα μέτρα μας. Τύπος της συμπεριφοράς μας, του ενός προς τον άλλο, είναι η θυσία του Χριστού. «Τι είναι σημαντικότερο από το να πεθαίνει κανείς για το καλό των φίλων του;», μας είπε ο Χριστός και το απέδειξε εμπράκτως. Και οι φίλοι Του είμαστε όλοι εμείς, πως είναι δυνατόν να μην είμαστε φίλοι μεταξύ μας;

Κανείς δεν μπορεί να πορευθεί ούτε στην καθημερινότητα αλλά ούτε και στην πνευματική ζωή ως μονάδα. Ως μονάδες πορευθήκαμε και φτάσαμε σήμερα να έχουμε τη θηλιά έτοιμη να σφίξει το λαιμό μας, ως έθνος και ως οικογένειες. Ως μονάδες πορευόμαστε στην πνευματική ζωή, ζητώντας από τον Θεό να μας σώσει, ενώ ακόμη φερόμαστε σκληρά και εξουθενώνουμε τον γείτονά μας. Έχοντας (τάχα) αγάπη για το Χριστό αλλά μόνο αναλγησία και κρίσεις για τους συνανθρώπους. Θέλουμε πεισματικά να αγνοούμε το γεγονός ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει ατομική σωτηρία! Γιατί μπορεί μεν το κάθε πρόσωπο να σώζεται στο τέλος ως ανεξάρτητη οντότητα (αλλιώς θα παραβιαζόταν η ελευθερία των υπολοίπων), η σωτηρία του όμως εξαρτάται από το κατά πόσο «θρυμμάτισε» οικειοθελώς το άτομό του και άρχισε να βλέπει το άτομό του μέσα από τα άτομα των άλλων και μέσα από το πρόσωπο του «κάλλει ωραίου», του σωτήρα Χριστού. «Ζω δε ουκέτι εγώ, ζει δε εν εμοί Χριστός»...

Η σωτηρία πηγάζει σήμερα από τον κενό Τάφο του Ιησού! Η χαρά είναι ανεκλάλητη! Η αθανασία και η Βασιλεία των Ουρανών μας δίνεται ήδη ως δυνατότητα, καθώς τρώγουμε και πίνουμε τα αντίτυπα του Αναστημένου Σώματος του Χριστού, στον Άρτο και τον Οίνο της Θείας Κοινωνίας. Η μετοχή μας στην αιωνιότητα, μάς έχει ήδη χαριστεί, αρκεί να δούμε τον διπλανό ως μέρος του ιδίου σώματος με εμάς. «Εγώ ειμί η άμπελος, υμείς τα κλήματα», εικόνισε παραστατικά ο Χριστός.

Η σημερινή χαρά της Αναστάσεως είναι η θαυμάσια ευκαιρία για την αναγέννηση και την αναθέρμανση της ελπίδας: Η χαρά μας πολλαπλασιάζεται όταν κοινοποιείται, και η λύπη μας διαιρείται όταν μοιράζεται. Ας κάνουμε κοινό μας βίωμα τη χαρά της Αναστάσεως για να την απειρίσουμε! Ας ζητήσουμε συγχώρεση ο ένας από τον άλλο για ό,τι στραβό κάναμε, ώστε να το μηδενίσουμε! Ας πάψουμε να ζούμε ως φυγάδες μέσα στην ίδια μας την ζωή, κυνηγημένοι από τις πράξεις μας και τους εχθρούς μας.


Χριστός Ανέστη!
 
 
Copyright © Κατ' ἄμφω
Blogger Theme by BloggerThemes Design by Diovo.com