Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Πορεύσου όπου αντέχεις (αλλιώς: Χριστούγεννα 2010)

Σήμερα γεννιέται «παιδίον νέον». Παιδί διαφορετικό, όχι σαν αυτά που έχουμε συνηθίσει. Και γεννιέται γιατί έχει έναν και μοναδικό σκοπό και έναν στόχο: Να κατακλύσει με την αγάπη του όλη την κτίση, για να γίνει κι εκείνη νέα. Και φυσικά, μέσα στην κτίση, ο πραγματικός του στόχος είναι ο άνθρωπος· εμείς, εσύ. Και θα καταβάλει για την επίτευξη αυτού του στόχου κάθε προσπάθεια, με όποιο κόστος κι αν έχει αυτή, ακόμη και την ίδια του τη Ζωή.

Ακούγεται περίεργο να αναφερόμαστε στο Χριστό που σήμερα γεννιέται με όρους μίας σύγχρονης, στοχοκεντρικής, μαξιμαλιστικής προοπτικής. Αλλά έχουμε μάθει τα πάντα πλέον να τα εντάσσουμε μέσα σε σχέδια, να αναζητούμε τους κρυφούς στόχους. Γαλουχημένοι, πλέον, στο περιβάλλον της (επιλεκτικής) υπερπληροφόρησης, είμαστε ικανοί να βλέπουμε, ή μάλλον να αποκαλύπτουμε, τα μυστικά που όλοι προσπαθούν να μας αποκρύψουν. Όλα τα σχέδια και τους στόχους εκείνων που προσπαθούν να μας πάρουν «κάτι». Τα χρήματά μας, την πίστη μας, την πατρίδα μας, την ταυτότητά μας... Και βάζουμε εμείς τον αντίθετο από εκείνους στόχο: Να τους ανατρέψουμε. Και η μάχη των στόχων μπορεί πλέον να ξεκινήσει. «Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν».

Και έτσι πορεύεται αμείλικτα ο χρόνος και μας βρίσκει να αναμασούμε τις σάρκες μας και να φοβόμαστε τη σκιά μας. Αδελφός εναντίον αδελφού, συμφέρον εναντίον συμφέροντος, στόχος εναντίον στόχου. Και κάπου εκεί, πίσω από το προσωπείο της «γνώσης» και του αγώνα, κρυμμένη και αμίλητη η ψυχή του καθενός μας. Πλημυρισμένη από το φόβο, γεμάτη από την οργή για την καταπάτηση των δικαιωμάτων, ξαναμμένη από την κάψα της αντιδικίας και της αντεκδίκησης. Για δες; Είναι ο Χριστός μέσα της; Το πιο πιθανό είναι πως θα πεις: Μπα! Δεν χωράει! Είναι τόσα πολλά αυτά που καταλαμβάνουν τον χώρο της...

Αγαπητοί φίλοι, που κάνετε τον κόπο να διαβάσετε αυτό το κείμενο: Μην βιαστείτε να αναφωνήσετε «αίσχος! ετούτο το κείμενο μας καλεί να παραχωρήσουμε ”γη και ύδωρ” στους εχθρούς της πατρίδας/του λαού/των εργαζομένων/των ορθοδόξων». Όχι, βέβαια. Το κείμενο αυτό έχει σκοπό να πει τούτο: «Πορεύσου όπου αντέχεις!». Διάλεξε ΕΣΥ τι είναι αυτό με το οποίο θέλεις να ασχολείται η ψυχή σου και τι είναι αυτό που της δίνει τη γαλήνη και την κάνει να ζει στο φυσικό της περιβάλλον: την κοινωνία με τις άλλες ψυχές, τους άλλους ανθρώπους, και την κοινωνία με τον Θεό. Διάλεξε ΕΣΥ και όχι αυτοί που σε προσεγγίζουν από κάθε λογής μέσο επικοινωνίας, από τη γειτονιά σου και από οπουδήποτε αλλού.

Πορεύσου όπου αντέχεις! Αντέχει η ψυχή σου την (εκάστοτε) μάχη; Δώσε την με όλη σου την καρδιά. Αλλά δώσε την όπως την έδωσε και το «νέον παιδίον»: Με αγάπη για τον αδερφό σου και με σεβασμό προς όλους. Και μη ξεχάσεις τον βασικό σου στόχο: Ο βασικός στόχος της ζωής σου δεν είναι τίποτα από αυτά που θα μείνουν σε αυτό τον κόσμο. Βασικός στόχος της ζωής σου είναι η γιγάντωση της ψυχής σου, που πραγματοποιείται βάζοντας μέσα της κι άλλους ανθρώπους, και όσο το δυνατόν περισσότερους, και βάζοντας γύρω από όλους τον Χριστό. Αυτή είναι η υγιής ψυχή. Αγωνίσου όσο μπορείς. Φτάσε όπου αντέχεις. Αλλά μην χάσεις, χάριν των άλλων στόχων σου, τον μέγιστο στόχο. Την ψυχή σου.

Οι ημέρες είναι δύσκολες – και να μην το βλέπαμε, το έχουμε ακούσει πλέον χιλιάδες φορές. Μπορούμε όμως να εμπνεόμαστε από το «νέον παιδίον», από τον νέο τρόπο Του, που αν και πέρασαν δύο χιλιετίες ο τρόπος του δεν έχουμε καταφέρει ακόμη να γίνει ο συνήθης. Κι έτσι παραμένει πάντα ο νέος. Δες με πιο τρόπο το «νέον παιδίον» επετέλεσε το μεγαλύτερο, το ανθρωπίνως αδύνατον, το προαιώνιο σχέδιο· την Θεία Οικονομία: Με Αγάπη και με ειρήνη, χωρίς θόρυβο και τυμπανοκρουσίες. Ταπεινά, ξεκινώντας από το σπήλαιο της Βηθλεέμ και καταλήγοντας στο Σταυρό και την Ανάσταση, δηλαδή τη θυσία. Βάλε το στην καρδιά σου και διδάξου. Και έπειτα πορεύσου στη ζωή σου.

Αντιστάσου σε εκείνα που σε κάνουν να ζεις με τρόπους που δεν θέλει η ψυχή σου. Αντιστάσου ακόμη και στο κείμενο αυτό, αν δεν προτείνει αυτό που πραγματικά θέλει η ψυχή σου. Τη ζωή σου και την ψυχή σου δεν μπορεί κανείς να σου την πάρει, ούτε από το πορτοφόλι σου, ούτε από την ταυτότητά σου, ούτε από την πατρίδα σου, ούτε από την κάρτα σου. Ζήσε τη ζωή σου όσο καλύτερα μπορείς και όσο καλύτερα η ψυχή σου θέλει και αντέχει!

(Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην Πνευματική Πολιτεία, 25/12/2010)

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Ο Χριστός γεννήθηκε!

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην «Πνευματική Πολιτεία», στις 19/12/2010, Κυριακή των Αγίων Προπατόρων, από Αβραάμ έως Ιωσήφ του μνήστωρος.

Σήμερα στους ναούς μας ακούσαμε ένα από τα πιο περίεργα ευαγγελικά αναγνώσματα. Στο μεγαλύτερο μέρος του ήταν μία συνεχής παράθεση ονομάτων. «Αβραάμ εγέννησε τον Ισαάκ, Ισαάκ εγέννησε τον Ιακώβ...» κτλ. Γιατί άραγε έγινε όλη αυτή η παράθεση των ονομάτων; Τι έχουμε να ωφεληθούμε εμείς από αυτή;
Δυστυχώς, ο Ιησούς αμφισβητήθηκε, έγινε σημείο αντιλεγόμενο από πολλούς, σε όλη τη διάρκεια των αιώνων. Ο Ματθαίος, που είναι ο συγγραφέας του ευαγγελίου αυτού, θέλησε πριν καν ξεκινήσει την εξιστόρησή του να δείξει σε όλους τους ανθρώπους, και κυρίως στους ομοεθνείς του Εβραίους όλων των αιώνων, που δεν πίστεψαν και σταύρωσαν τον Χριστό, ότι ο Χριστός είναι ένα πρόσωπο ιστορικό, που εκπλήρωσε τις προφητείες που είχε λάβει ο περιούσιος λαός του Θεού, ο Ισραήλ. Και μαζί με εκείνους, να διαβεβαιώσει γι’ αυτή την αλήθεια και όλους εμάς, τον νέο Ισραήλ, τους πιστούς που είμαστε πλέον, ανεξάρτητα από την εθνική καταγωγή μας, ο νέος περιούσιος λαός του Θεού.
Ο Χριστός έλαβε σάρκα και οστά από το γένος του Δαβίδ, όπως διακήρυσσαν αιώνες πριν οι προφητείες. Έτσι ο ευαγγελιστής Ματθαίος, σε μία εποχή και σε μία φυλή (των Εβραίων) που συντηρούσαν με ακρίβεια γενεαλογικά δένδρα, χωρίς πολλά λόγια και περιττά στολίδια μας διδάσκει την πρώτη και βασικότερη αλήθεια: Ο Χριστός σαρκώθηκε και είναι ο αναμενόμενος Μεσσίας!
Γιατί, όμως, είναι ο Μεσσίας; Από που φαίνεται αυτό; Συνεχίζει ο Ματθαίος και εξιστορεί τη γέννηση. Προσέξατε πόσο απλά την περιέγραψε; Σε επτά μόλις στίχους. Απλά και σταράτα. Γιατί η Αλήθεια δεν θέλει φτιασίδια. Αποκάλυψε με λίγες λέξεις πως η Παναγία γέννησε Υιόν, χωρίς να γνωρίσει άνδρα, μόνο με τη δημιουργική επενέργεια του Αγίου Πνεύματος. Άρα, το παιδί αυτό δεν ήταν ένα κοινό παιδί, ήταν μία εκ νέου δημιουργία ενός νέου Αδάμ, το ίδιο το δεύτερο πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, ο Υιός και Λόγος του Θεού, ο οποίος έγινε Υιός της Παρθένου!
Πολλά παράδοξα μας επεφύλαξε η ενανθρώπηση του Χριστού! Η Παρθένος, γέννησε. Η γέννα έγινε χωρίς οδύνες. Το παιδί ήταν Θεός και άνθρωπος – ένα πρόσωπο (ο Υιός του Θεού) με δύο φύσεις: την Θεϊκή και την ανθρώπινη. Εκείνος που δεν χωράει πουθενά γιατί έπλασε το σύμπαν, χώρεσε στην κοιλιά μιας γυναίκας! Εκείνος που βρίσκεται ως Θεός στους κόλπους του Θεού Πατρός, βρίσκεται και στους κόλπους μιας γυναίκας Μητρός! Εκείνος που δοξολογούσαν ακαταπαύστως οι αγγελικές δυνάμεις στον επουράνιο θρόνο, γεννιέται σε φάτνη. Και οι άγγελοι εκπλήσσονται ακόμη περισσότερο και αρχίζουν να αντιλαμβάνονται κι εκείνοι ότι ο Θεός είναι η ένσαρκη Αγάπη. Διδάσκονται μέχρι και οι επουράνιες δυνάμεις από την συγκατάβαση του Θεού προς τους ανθρώπους και δοξολογούν για τη χαρά που έγινε σήμερα στην πλάση!
Ήδη τα λόγια που είπαμε είναι πάρα πολλά. Ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, ως μέτοχος της αποκεκαλυμμένης και σαρκωμένης Αλήθειας, είπε πολύ λιγότερα. Εμείς ως ατελείς φτιασιδώνουμε τα λόγια, προσπαθούμε να προσθέσουμε συναίσθημα για να τα κάνουμε πιο εύκολα, πιο κατανοητά. Η αλήθεια, όμως, που εκφράζει ο Ευαγγελιστής είναι πολύ απλή. Ο Χριστός γεννήθηκε... Ο ΧΡΙΣΤΟΣ γεννήθηκε...
Σε λίγες μέρες θα εορτάσουμε τα Χριστούγεννα. Φίλε και φίλη... Κάτσε λίγο στην άκρη, όταν θα ξεκουράζεσαι από τις τελευταίες δουλειές και τα τελευταία ψώνια που πρέπει να διεκπεραιώσεις για να κάνεις πιο επίσημη αυτή τη μεγάλη μέρα, κάτσε στην άκρη και αναλογίσου την απλότητα αλλά και την ασύλληπτη για τον νου πραγματικότητα αυτής της φράσης: «Ο Χριστός γεννήθηκε». Άσε για λίγο στην μπάντα όλα αυτά που σε κάνουν να θυμώνεις κάθε μέρα. Άσε αυτούς που φωνάζουν για κρίση, για πολιτικούς, για χρήματα και οικονομίες. Είναι χρήσιμα κι αυτά αλλά τώρα έχει δικαίωμα και η ψυχή σου να αναπαυθεί και ο νους σου να γαληνεύσει. Έστω και για λίγες μέρες του χρόνου, έχει θέση και ο Χριστός στη ζωή σου. Ο Χριστός γεννήθηκε! Ψιθύρισε το στην καρδιά σου, θαύμασέ το με το νου σου!

Πέμπτη 9 Δεκεμβρίου 2010

Για εκείνους που είναι «πιο Έλληνες» από τον Μεγάλο Αλέξανδρο

Πως άραγε έβλεπε το θέμα των διαφορετικών εθνοτήτων ο Μέγας Αλέξανδρος, ένας από του Μέγιστους των Ελλήνων διαμέσου των αιώνων; Είναι εντυπωσιακός ο τρόπος που ο Μέγας Αλέξανδρος πραγματώνει την έννοια «οικουμενικός» και «παγκόσμιος». Ας ρίξουμε μια ματιά στα ίδια τα λόγια του, που εμένα προσωπικά με εντυπωσίασαν και με ξένισαν ιδιαίτερα, αν τα αντιδιαστείλω με τους σύγχρονους «υποστηρικτές» του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Την πιο χαρακτηριστική έκφραση της πολιτικής του Μεγάλου Αλεξάνδρου για τη γεφύρωση των αντιθέσεων μεταξύ ηπείρων, λαών και φυλών αποτελεί το γεγονός, όταν στην Ώπη, στις όχθες του Τίγρητος, συγκέντρωσε όλους μαζί, Μακεδόνες (Έλληνες) και Πέρσες (Ασιάτες), για να προσφέρουν ενωμένοι θυσίες στους θεούς. Και ανέπεμψε ευχή για «ομόνοια και ειρήνη και κοινωνία μεταξύ όλων των ανθρώπων», μήνυμα ενδεικτικό του οικουμενικού Ελληνισμού:
«Σας εύχομαι, τώρα που τελειώνουν οι πόλεμοι, να ευτυχήσετε με την ειρήνη. Όλοι οι θνητοί από δω και πέρα να ζήσουν σαν ένας λαός, μονοιασμένοι για την κοινή προκοπή. Θεωρήστε την οικουμένη πατρίδα σας, με κοινούς τους νόμους, όπου θα κυβερνούν οι άριστοι, ανεξαρτήτως φυλής. Δεν ξεχωρίζω τους ανθρώπους, όπως κάνουν οι στενοκέφαλοι, σε Έλληνες και βαρβάρους. Δεν με ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών, ούτε η ράτσα που γεννήθηκαν. Τους καταμερίζω με ένα μόνο κριτήριο, την αρετή. Για μένα κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας, και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρος. Αν ποτέ σας παρουσιαστούν διαφορές, δεν θα καταφύγετε ποτέ στα όπλα, παρά θα τις λύνετε ειρηνικά. Στην ανάγκη θα σταθώ εγώ διαιτητής σας. Το θεό δεν πρέπει να τον νομίζετε σαν αυταρχικό κυβερνήτη, αλλά σαν κοινό πατέρα όλων, ώστε η διαγωγή σας να μοιάζει με τη ζωή που κάνουν τα αδέλφια στην οικογένεια. Από μέρους μου, σας θεωρώ όλους ίσους, λευκούς ή μελαμψούς, και θα ήθελα να μην είστε μόνον υπήκοοι της κοινοπολιτείας μου, αλλά μέτοχοι, όλοι συνέταιροι. Όσο περνάει από το χέρι μου, θα προσπαθήσω να συντελεσθούν αυτά που υπόσχομαι. Τον όρκο που δώσαμε με την σπονδή απόψε, κρατήστε τον σαν συμβόλαιο αγάπης».
[Σε μετφρ. Α.Σταυρόπουλου – Μ.Τρεμούλη, «Δικαίωμα ή και να είσαι διαφορετικός; Ορθόδοξη θεολογική προσέγγιση και προοπτική», ΕΕΘΣΠΑ ΜΑ’ (2006) σ.260]
[Θωμά Ιωαννίδη, «Αγία Γραφή και Παγκοσμιοποίηση, Σημεία σύγκλισης και απόκλισης», Εκδόσεις Πουρναρά 2009]

Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

«Σφάξε με, αγά μου, να αγιάσω...»

Θαύμασα την ομιλία του Σεβασμιωτάτου Ναυπάκτου στην Πάτρα. 
Ατράνταχτα πιστεύω ότι Ορθοδοξία είναι αυτό το ανοιχτό πνεύμα, που σε κάνει να σκέφτεσαι με χαρά, που σου δίνει νόημα ύπαρξης, που σου χαρίζει την κοινωνία με τα πρόσωπα και κυρίως με το πρόσωπο της Αλήθειας. 
ΔΕΝ είναι Ορθοδοξία εκείνα που σε κάνουν μόνο να μισείς και να βλέπεις εχθρούς (παπικούς, αντίχριστους κτλ). Και αν πρέπει κάποιοι να αγωνιστούν για τα δίκαιά της, αυτοί δεν είμαστε όλοι, όσο μάλιστα έχουμε Ιερά Σύνοδο. Οι πολλοί ας ασχοληθούμε με την ψυχούλα μας και το πως θα την κάνουμε να ανοίξει προς τα έξω, αντί να δηλητηριαζόμαστε με φανατισμούς και τάχα αγώνες και μαρτύρια. Και τότε θα δούμε ότι οι εχθροί που προσπαθούμε να πολεμήσουμε με φοβέρες και απειλές θα κατατροπωθούν από μόνοι τους!


Το πλήρες κείμενο της ομιλίας από τη Ρομφαία
(πολλά «εύγε» στη Ρομφαία!)

Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου 2010

«Η Θεολογία είναι άχρηστη»

Αυτό ισχυρίζεται τουλάχιστον ο Stephen Hawking, ο παγκοσμίως γνωστός φυσικός, ο οποίος στο νέο του βιβλίο «The Grand Design» (Το Μεγάλο Σχέδιο) ισχυρίζεται ότι ο Θεός δεν δημιούργησε το σύμπαν.


Σε χθεσινοβραδινή τηλεοπτική του εμφάνιση στο CNN, ο Stephen Hawking είπε μεταξύ άλλων, με τη βοήθεια πάντα του ειδικού ηλεκτρονικού υπολογιστή που μετατρέπει τις ανεπαίσθητες κινήσεις που κάνει πλέον εξαιτίας της ασθένειάς του (ALS) σε γραπτό και στη συνέχεια σε προφορικό λόγο:


«Ο Θεός ίσως να υπάρχει, αλλά η επιστήμη μπορεί να εξηγήσει το σύμπαν χωρίς την ανάγκη ενός δημιουργού. Η αυτογενής δημιουργία είναι η αιτία που υπάρχουν το σύμπαν και η ανθρωπότητα. Η βαρύτητα και η κβαντική θεωρία δημιουργούν σύμπαντα με αυτογενή τόπο, μέσα από το τίποτα».


Και απαντώντας στο ερώτημα γιατί το νέο του βιβλίο προκαλεί τόσο μεγάλες αντιδράσεις, είπε: «Η επιστήμη απαντάει ολοένα και συχνότερα και πιο ολοκληρωμένα σε ερωτήματα που κάποτε βρίσκονταν στα χωράφια της θρησκείας. Η επιστημονική θεώρηση είναι ολοκληρωμένη. Η Θεολογία είναι άχρηστη».
(αναδημοσίευση από http://www.zougla.gr/page.ashx?pid=2&aid=172151&cid=5)


Δεν νομίζω πως ο Hawking γράφει κάτι «αιρετικό». Απλώς, η διατύπωσή του είναι τόσο ρεαλιστική και ακριβής (με την έννοια της χρήσης των λέξεων στη μαθηματική και τις παράγωγές της επιστήμες), που προκαλεί «σκάνδαλο» στους ανθρώπους. Αν σε αυτό προσθέσεις και την ανάγκη των δημοσιογράφων να τσιγκλίσουν, φτιάχνεις ένα πολύ ωραίο κείμενο για να κάνει το γύρο του κόσμου.

Στην ουσία των πραγμάτων, πιστεύω πως πραγματικά, ίσως μία ημέρα οι επιστήμες κατορθώσουν να εξηγήσουν πράγματα που σήμερα φαντάζουν ανεξήγητα. Και σε αυτά δεν χρειάζεται, στα αλήθεια, η Θεολογία. Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο και έθεσε σε αυτόν φυσικούς νόμους, οι οποίοι ισχύουν απαρεγκλίτως από τα πρώτα απειρακισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου της Μεγάλης Έκρηξης. Άρα, τι πιο φυσικό, και τι πιο θαυμάσιο, κάποιος που θα μπορέσει να καταλάβει - αν γίνεται για τον ανθρώπινο νου - το σύνολο των νόμων αυτών, να μπορέσει να περιγράψει τη δημιουργία με επιστημονικούς όρους. Μάλιστα θα είμαι κι εγώ από τους πρώτους και πιο θερμούς αναγνώστες του έργου!


Η Θεολογία είναι πραγματικά άχρηστη γι' αυτό. Τα βιβλία της Παλαιάς διαθήκης που περιγράφουν τη δημιουργία του κόσμου δεν είναι ούτε ιστορικά, ούτε επιστημονικά (με την παραπάνω έννοια) βιβλία. Ολόκληρη η Αγία Γραφή αποτελεί την καταγραφή της επέμβασης του Θεού στον κόσμο, με σκοπό να τον οδηγήσει στη «σωτηρία» του. Το τι είναι σωτηρία, βεβαίως, είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα. Κι επειδή έχει καταντήσει «κλισέ» στις θεολογικές συζητήσεις, ακούγεται και λίγο φαιδρή και γραφική, ως λέξη. Η «σωτηρία», όμως, έχει να κάνει με την προσωπική σχέση του Θεού με τον κάθε άνθρωπο αλλά και του κάθε ανθρώπου με τους υπόλοιπους ανθρώπους.

Αυτή η «σωτηρία», που δεν είναι της παρούσης να την πάμε παρακάτω ως έννοια, δεν περιγράφεται σε επιστημονικά βιβλία, όπως δεν περιγράφονται η αγάπη, η χαρά, το ενδιαφέρον, το κουράγιο κ.α. με κάτι περισσότερο από ένα στείρο λεξικογραφικό λήμμα. Όλα αυτά είναι πράγματα που τα ζεις. Και το πιο ενδιαφέρον είναι πως αυτό που είναι πιο έντονο, ώστε να αλλάζει τον άνθρωπο οντολογικά, τη σωτηρία δηλαδή, δεν την έχουμε ζήσει ακόμη!

Αυτά είναι τα χωράφια της Θεολογίας. Άρα να ξέρουμε που βαδίζουμε. Γιατί δεν μπορεί να θεωρήσω ότι η αδυναμία της Θεολογίας να περιγράψει με επιστημονικούς όρους τη δημιουργία ακυρώνει τη Θεολογία. Όπως δεν μπορεί να θεωρήσω πως η αδυναμία της Επιστήμης να εξηγήσει τον αίτιο των φυσικών νόμων (=αιτιατό)* και της Μεγάλης Έκρηξης ακυρώνει την Επιστήμη.

* Ο ίδιος ο Hawking στο κλασικό βιβλίο του «το χρονικό του χρόνου» έχει πει πως καμία επιστήμη δεν μπορεί να περάσει «πριν» από τη Μεγάλη Έκρηξη, γιατί από εκεί ξεκινά το «παράθυρο του χρόνου» και του φυσικού κόσμου. Από εκεί και πριν, είναι «άλλα χωράφια»! (Guess for whom!!! :-p )

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Η κλίμαξ

«Βρήκε έναν τόπο και κοιμήθηκε, ο ήλιος κόντευε να δύσει. Πήρε μία πέτρα και την έβαλε για προσκεφάλι του και κοιμήθηκε. Και είδε ενύπνιο: Δες! Μία κλίμακα, μία σκάλα στηριγμένη γερά στη γη, που η κορυφή της έφτανε ως τον ουρανό. Και άγγελοι Κυρίου ανέβαιναν και κατέβαιναν πάνω σε αυτή. Ο Κύριος στηρίχθηκε στη σκάλα εκείνη και είπε: Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ, μη φοβάσαι.»

Πολλές-πολλές χιλιάδες χρόνια πριν, πολύ πριν οι άνθρωποι γνωρίσουν τη δωρεά του Θεού στους ανθρώπους, ο Ιακώβ είδε αυτό το όραμα στον ύπνο του. Δεν ήταν ένα απλό όνειρο, σαν αυτά που βλέπουμε όλοι μας καθημερινά. Ήταν μία ολοζώντανη παρουσία του Θεού. Ο Ιακώβ είναι βέβαιο πως στερεώθηκε στην πίστη του μετά από αυτό το όραμα. Τι κατάλαβε, άραγε, από αυτό, όμως; Μπόρεσε, άραγε, να δει αυτό που διείδαν οι Άγιοι Πατέρες που έχουν τη γνώση και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος που επήρθε μετά την Πεντηκοστή στο ανθρώπινο γένος;

Ίσως και για εκείνον να ήταν δύσκολο να κατανοήσει αυτό που είναι ασύλληπτο για τον νου που πλησιάζει την Θεοτόκο χωρίς πίστη. Ποια είναι, άραγε αυτή η κλίμακα, η σκάλα, που πατάει μεν στη γη, η κορυφή της όμως αγγίζει τον ουρανό; Ποια είναι εκείνη στην οποία στηρίχθηκε ο ίδιος ο Κύριος; Ποια είναι εκείνη που από αυτή μπορείς να ανέβεις στον ουρανό; Μα φυσικά η Θεοτόκος, η αεί Παρθένος Μαρία, η μητέρα του Κυρίου, η Παναγία.

Η Παναγία πατάει στη γη. Είναι άνθρωπος σαν ένας από εμάς. Είχε πατέρα και μητέρα, γεννήθηκε και έζησε όπως κάθε άνθρωπος που γεννιέται σε αυτό τον κόσμο. Δεν έγινε όμως μέρος του διεφθαρμένου κόσμου, δεν άφησε ποτέ το νου της να υποταγεί στον δυσώνυμο άρχοντα του κόσμου τούτου. Είχε το βλέμμα της καθαρό, να ατενίζει αυτό που είχε αποκαλυφθεί στην καρδιά της από τα πρώτα της παιδικά χρόνια. Ατένιζε τον Θεό, είχε γνώση του Θεού που μεγάλωνε και την κυρίευε ακόμη περισσότερο.

Μέχρι που απέκτησε το πλήρωμα της γνώσεως για άνθρωπο, όταν κυοφόρησε τον ίδιο τον Θεό στα σπλάχνα της. Κι έτσι άγγιξε η κορυφή της τον Θεό, έφτασε μέχρι τον θρόνο του Θεού και τοποθετήθηκε από Εκείνον λίγο κάτω από τον θρόνο Του, γιατί η Θεοτόκος είχε το πλήρωμα της Χάριτος, η Παναγία άνοιξε την καρδιά της όσο μπορούσε ανθρώπινη καρδιά να χωρέσει τον Θεό δεν έχει, όμως, παρόλα αυτά θεϊκή φύση και ουσία, άρα δεν μπορεί να είναι η ίδια Θεός. Αντανακλά, όμως, εκείνη το Φως της Χάριτος του Κυρίου ως το καθαρότερο και αστραφτερότερο κάτοπτρο.

Στο κάλλος αυτό της Παναγίας στηρίχθηκε ο Κύριος για να επιτελέσει το σωτήριο έργο Του. Μήπως ο Κύριος δεν μπορούσε μόνος του να το επιτελέσει; Φυσικά, ο Κύριος δύναται τα πάντα! Όμως η πάνσοφος βουλή του και η αλάθητη κρίση του αυτόν τον τρόπο επέλεξε, για να γίνει η σωτηρία μας: αυτόν τον τρόπο τον μαλακό, τον ευγενή, τον ήσυχο και ταπεινό, τον μόνιμο και ακλόνητο. Όπως είναι ο Θεός μας. Ο άνθρωπος έφταιξε στην πτώση, ο άνθρωπος μέσω της Παναγίας έγινε συμμέτοχος στη σωτηρία. Θαυμαστός ο Θεός! Και έτσι, όπου βλέπουμε τον Χριστό, βλέπουμε απαραιτήτως και την Παναγία. Και αντιστρόφως, όπου βλέπουμε την Παναγία, βλέπουμε απαραιτήτως και τον Χριστό, γιατί άνευ Εκείνου δεν υφίσταται το πρόσωπο της Μαρίας ως Θεοτόκου. Γι’ αυτό και οι αιρετικοί (π.χ. μάρτυρες Ιεχωβά) που θέλουν να χτυπήσουν με την αίρεσή τους τη Θεότητα του Κυρίου, χτυπούν και διαβάλουν και το πρόσωπο της Θεοτόκου. Και αντιστρόφως, διαβάλλοντας τη Θεοτόκο, διαστρέφουν και ακυρώνουν το σωτηριώδες έργο του Κυρίου.

Έτσι, λοιπόν, για όλα αυτά η Παναγία έγινε η κλίμακα με την οποία κατέβηκε ο Θεός στη γη και η κλίμακα με την οποία ανεβαίνουμε εμείς στον Θεό. Ναι, έτσι ευδόκησε η Θεία Χάρις: η Παναγία να είναι εκείνη που μακαρίζουν όλες οι γενεές, εκείνη που «δύναται τα πάντα, ως πανσθενής» (μπορεί τα πάντα γιατί έχει όλη τη δύναμη του Υιού της). Αυτή πρεσβεύει για όλους εμάς, εκείνη αποκάλυψε το Μυστήριο της ενανθρωπίσεως, το οποίο θαύμασαν και από το οποίο διδάχθηκαν ακόμη και αυτές οι επουράνιες δυνάμεις. Κι έτσι έγινε τιμιωτέρα και ενδοξοτέρα ακόμη και των αγιοτέρων ουρανίων ταγμάτων, εκείνων που είναι πλησιέστερα στον Επουράνιο Θρόνο. Δεν είναι η ίδια το ποθούμενο και λατρευόμενο αλλά γίνεται η κλίμακα με την οποία όλοι εμείς μπορούμε να ανέβουμε προς το όντως ποθούμενο, τον Κύριο της Δόξης.

Ας είναι αυτός ο Δεκαπενταύγουστος η αφορμή μας για να ανακαλύψουμε ποιο είναι το όντως ποθούμενο της καρδιάς μας. Και αν είναι ο Κύριος, ας στραφούμε προς την Παναγία. Εκείνη θα μας οδηγήσει με ασφάλεια και στοργή προς Αυτόν.


Το κείμενο δημοσιεύθηκε και στην Πνευματική Πολιτεία, στις 15/8/2010.

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Φωτογραφίες από τη χειροτονία

Ευχαριστώ όλους όσους παρευρέθησαν αλλά και όλους όσους μου ευχήθηκαν με κάθε τρόπο (δια ζώσης, τηλεφωνικώς, με μηνύματα κτλ). Δημοσιεύω μερικές φωτογραφίες από τη χειροτονία μου.

Δείτε στην ιστοσελίδα http://www.vasilioufamily.gr/ ή κατευθείαν στο λεύκωμα της χειροτονίας.

Δευτέρα 28 Ιουνίου 2010

Χειροτονία μου εις διάκονον

Κάντε κλικ επάνω για να διαβάσετε καλύτερα:


Δημοσίευση ανάρτησης

Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Η "κόκκινη μηλιά" και άλλα

Σαν σήμερα έπεσε η Πόλη... 557 χρόνια πέρασαν από τότε...

Άκουσα για πολλές εκδηλώσεις και μνημόσυνα. Δεν με ενοχλούν, αντιθέτως συμφωνώ μαζί τους. Είναι πολύ χρήσιμο να ακούμε τι ήταν αυτό που οδήγησε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία στην παρακμή και τη διάλυση. Δυστυχώς, παρόμοιες συνθήκες διάλυσης κυριαρχούν και σήμερα στην κοινωνία μας, άρα τέτοιες εκδηλώσεις είναι ιδιαίτερα χρήσιμες, αν μπορεί κανείς να σκεφτεί και να παραλληλίσει τα γεγονότα, έχοντας αποφύγει μία στείρα, εθνικιστική πλευρά, φυσικά.

Χτες έβλεπα ένα ωραίο ντοκιμαντέρ, ρωσικής παραγωγής, στην ΕΤ3. Είπε κάτι πολύ ωραίο, μεταξύ πολλών ωραίων: Το Βυζάντιο άρχισε να φθίνει όταν μπήκε μέσα του η εκ δυτικής Ευρώπης προερχόμενη "εθνική συνείδηση". Μέσα στην αυτοκρατορία ζούσαν "Ρωμιοί", όχι Έλληνες, όπως θέλουμε να πιστεύουμε τα τελευταία χρόνια. Όσοι ήταν οι Έλληνες αυτοκράτορες, άλλοι τόσοι ήταν και οι Αρμένιοι, ενώ υπήρξαν και Σλάβοι, Γερμανοί κτλ κτλ. Όσους αιώνες οι αυτοκρατορία ζούσε κάνοντας πράξη τα λόγια του αποστόλου Παύλου "οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ελλην [...] πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ" η αυτοκρατορία ανθούσε. Το σαράκι του εθνικισμού, μαζί με τη γενικότερη παρακμή από άλλες αιτίες οδήγησε στην καταστροφή.

Μου άρεσε αυτή η πληροφορία, δεν την είχα απομονώσει ποτέ.

Και έρχομαι σε κάτι άλλο.

Απογοητεύτηκα πολύ χτες όταν άκουσα στο ραδιόφωνο έναν πολύ γνωστό γέροντα, ο οποίος κάνει πολύ καλές και πνευματικές ομιλίες, να μιλάει για την "κόκκινη μηλιά", για τον μαρμαρωμένο βασιλιά και το αίμα που θα πνίξει το μικρό μοσχάρι. Είναι προφητείες, λέει, όλα αυτά. (εύκολο, αν δεν τις ξέρετε να τις βρείτε στο ίντερνετ)

Αναρωτιέμαι και προκαλώ όσους διαβάσουν αυτές τις γραμμές να μου δώσουν μία διαφορετική άποψη, αν σφάλω. Πλοηγούμαι αρκετά στο ίντερνετ, διαβάζω άρθρα, ακούω ομιλίες, ακούω εκκλησιαστικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς κλπ. Ανακαλύπτω ότι "εκτίθεμαι" στη συγκεκριμένη "προφητεία" (με ή χωρίς εισαγωγικά, δεν γνωρίζω) πολλές-πολλές φορές τον χρόνο. Πολλές όμως. Άλλες φορές γράφει ότι το είπε και ο γέρων Παΐσιος, άλλες φορές ο γέρων Ιωσήφ, άλλες αυτός, άλλες εκείνος. Και αναρωτιέμαι: Τι κερδίζω εγώ, ως ο Γιώργος, Χριστιανός Ορθόδοξος, από αυτή την προφητεία, ώστε να πρέπει να την ακούω τόσο συχνά; Θα πρέπει να χαρώ που το αίμα "των απίστων" θα πνίξει το μικρό μοσχάρι ή θα πρέπει να χαρώ που θα χαθούν στα βάθη της Ασίας;

Έστω ότι η προφητεία είναι αληθής και αυτό θα το επιτρέψει ο Θεός να γίνει. Όχι γιατί ο Θεός επιτρέπει τον πόνο και τον θάνατο από εκδίκηση και κακία αλλά γιατί ο κόσμος μας είναι ανθρώπινος και ο Θεός επιτρέπει να ζούμε από εδώ τις συνέπειες των πράξεών μας.

Αν λοιπόν η προφητεία είναι αληθής, θα έπρεπε όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί να ενδυθούμε "σάκο και σποδό", όπως έκαναν οι Νηνευήτες όταν έμαθαν πως ο Θεός έχει πάρει την απόφαση να καταστρέψει την πόλη τους, λόγω των πολλών ανομιών τους. Η έμπρακτη και ειλικρινής μετάνοιά τους άλλαξε τη γνώμη του Θεού. Ο προφήτης Ιωνάς, ο οποίος τους είχε μεταφέρει τα μαντάτα, στεναχωρήθηκε και ντράπηκε που τελικά ο Θεός δεν κατέστρεψε την πόλη και παραπονέθηκε στον Θεό. Έγινε το συμβάν με την κολοκυθιά (ψάξτε την ιστορία του Ιωνά, αν δεν την γνωρίζετε) και ο Θεός του είπε: "Εσύ στεναχωρήθηκες για την κολοκυθιά που ξεράθηκε, την οποία ούτε φύτεψες, ούτε πότισες, ούτε περιποιήθηκες. Εγώ δεν θα έπρεπε να στεναχωρηθώ για τα παιδιά μου, τους Νηνευήτες, και να αλλάξω τη γνώμη μου;"

Δεν θέλω να το παίξω "θεολογικότερος" εκείνων που προανέφερα, που αναπαράγουν αυτή την "προφητεία" (αλήθεια, σε ποιο εκκλησιαστικό βιβλίο είναι γραμμένη; μήπως στην Αποκάλυψη -το μοναδικό προφητικό βιβλίο της Καινής Διαθήκης- και δεν την έχω δει;). Απορώ όμως, πως είναι δυνατόν να μαθαίνω τόσο συχνά γι' αυτή την προφητεία και να μην ακούω αντίστοιχες φορές τις συνέπειες της Ανάστασης και της Ανάληψης στη δική μου φύση και σωτηρία, το Τριαδολογικό δόγμα, το αειπάρθενο της Θεοτόκου, τη διπλότητα των φύσεων του Χριστού και άλλα τόσα που ανοίγουν νέες σκέψεις στο μυαλό και την καρδιά μου και δεν την βυθίζουν στην άβυσσο της μισαλλοδοξίας και του πόνου. Αν πρέπει να ακουστεί αυτή η προφητεία, γιατί δεν ακούγονται διπλάσιες φορές οι παρενέσεις για θερμότατη προσευχή, ώστε οι αδερφοί μας να έλθουν "εις επίγνωσιν αληθείας" και να αλλάξει η βουλή του Θεού ή ο πόνος τους να είναι μικρότερος και η αναψυχή ταχύτερη;

Αλήθεια... το έχω απορία...

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Η ηδονή της οδύνης

«Η ηδονή της οδύνης. Η αφόρητη ευχαρίστηση να ξύνεις διαρκώς την πληγή σου, εμποδίζοντας την επούλωσή της. Η παραίτηση από την χαρά να προσφέρεις αγάπη και με πικρή ευχαρίστηση να διαπιστώνεις ότι η γνήσια αγάπη δεν υφίσταται. Να μην πιστεύεις ότι υπάρχει γνήσια αγάπη και να το επιβεβαιώνεις στα πλαίσια μίας αυτοεκπληρούμενης προφητείας.»
(από το βιβλίο του Δημήτρη Καραγιάννη που έχω ξαναπεί)

Το πρόσωπο του Επισκόπου στη λατρευτική σύναξη

Δεν νοείται Θεία Λειτουργία αλλά και οποιαδήποτε λατρευτική σύναξη, η οποία δεν τελείται στο όνομα του οικείου Επισκόπου. Ο Επίσκοπος βρίσκεται πάντοτε «εις τύπον και τόπον Χριστού» και η Θεία Λειτουργία τελείται πάνω στο αντιμήνσιο που φέρει την υπογραφή του. Μνημονεύεται «εν πρώτοις» από τον λειτουργό («εν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, του πατρός και Αρχιεπισκόπου ημών…») και είναι η ένδειξη αλλά και η απόδειξη της ενότητας των πιστών. Σε αυτόν θα καταλήξουν όλες οι τυχόν διαφωνίες. Αυτός θα ποιμάνει ορθοτομώντας τον λόγον της αληθείας του Χριστού. Εκείνον θα χτυπήσει όποιος θέλει να δημιουργήσει παρα-Εκκλησία, αίρεση ή σχίσμα. Οι πιστοί, ακόμη κι αν συμφωνούν σε όλα ως προς το δόγμα και την πίστη, αν δεν μνημονεύουν τον ίδιο επίσκοπο είναι χωρισμένοι. Ο Επίσκοπος είναι το σημείο ενότητας, όπου όλα καταλήγουν, όπως καταλήγουν στον Χριστό, του οποίου τύπος είναι ο Επίσκοπος. Φυσικά, ο Επίσκοπος έχει γνήσια τη χειροτονία και υπάρχει απευθείας σύνδεσή του με τους Αγίους Αποστόλους (ένας Απόστολος χειροτόνησε τον τάδε, ο τάδε τον δείνα και ούτω καθεξής φτάνοντας μέχρι κάθε Επίσκοπο της Ορθόδοξης Εκκλησίας) και είναι ενωμένος με την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας και δεν υπάρχει Επίσκοπος που δεν δέχεται ή δεν υπακούει στις αποφάσεις που λαμβάνει η Ιερά Σύνοδος, συνεδριάζοντας εν Αγίω Πνεύματι. Έτσι συγκροτείται η ενότητα της τοπικής Εκκλησίας αλλά και όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών της γης, που δεν αποτελούν διαιρέσεις της μίας Εκκλησίας αλλά τοπικές, αυστηρά ορισμένες στο χώρο, συνάξεις της μίας Εκκλησίας που υπάρχει «προ πάντων των αιώνων».

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Η δοκιμασία των πρωτοπλάστων

Εύκολα, στο άκουσμα της λέξης «δοκιμασία», έρχεται στο νου μας το «δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού», το οποίο είχαν στον κήπο της Εδέμ οι πρωτόπλαστοι. Από αυτό το δέντρο έφαγαν – αν και ο Θεός τους είχε ζητήσει να μην φάνε από αυτό – και εξέπεσαν από τον Παράδεισο, όποιος κι αν ήταν και ό,τι κι αν σήμαινε. Μήπως κακώς το δέντρο αυτό είχε φυτευτεί εκεί από τον Θεό; Μήπως από φθόνο ή μνησικακία το είχε βάλει εκεί ο Θεός; Σαφέστατα όχι, απαντά ο Γρηγόριος ο Θεολόγος. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό ως αυτεξούσιος. Έχει νου, λογική, προαίρεση και συναίσθημα, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιεί με αυτεξουσιότητα. Και το υλικό πάνω στο οποίο χτίζεται η αυτεξουσιότητα είναι ο νόμος. Νόμος, και μάλιστα μοναδικός, ήταν η μη βρώση από το δέντρο εκείνο. Τον παρέβησαν οι πρωτόπλαστοι και οδήγησαν τον εαυτό τους με το αυτεξούσιό τους μακράν του Θεού. Και γιατί έφτιαξε το δέντρο ο Θεός, αφού δεν έπρεπε να φάνε οι πρωτόπλαστοι; Γιατί, συνεχίζει ο Γρηγόριος, η γεύση αυτού του καρπού δεν ήταν για εκείνους που έπιναν ακόμη (πνευματικό) «γάλα». Για του πρωτόπλαστους ήταν φτιαγμένο το δέντρο από τον Θεό αλλά έπρεπε να το γευθούν στην ώρα του, όταν θα ήταν ικανοί να γευθούν κάτι περισσότερο από το «γάλα». Ας έχουμε κι αυτό στο νου μας όταν αντιμετωπίζουμε δοκιμασίες. Όλες μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον Θεό προς όφελός μας. Και το σχέδιο του Θεού είναι ανεξιχνίαστο. Το μόνο για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι πως είναι σχέδιο αγάπης και ελευθερίας όλων των ανθρώπων ανεξαιρέτως!

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Αθηναγόρας, νέος Μητροπολίτης Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως

Μετά από αναμονή σχεδόν 5,5 ετών, αφού περάσαμε μέσα από 40 κύματα και μία διχοτόμηση, η περιοχή μας απέκτησε νέο Μητροπολίτη, τον εψηφισμένο Μητροπολίτη Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως, κ. Αθηναγόρα (Δικαιάκο).
Ευχόμαστε να είναι στερεωμένος στην ενυπόστατη Αλήθεια, να ορθοτομεί τον λόγο και να είναι πάντοτε ανοιχτός και προσηνής προς τον κόσμο! "Να τον χαιρόμαστε"!

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Τα ονόματα πάνω από τα πράγματα;

Πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως η Εκκλησία δεν σώζει (δεν κάνει δηλαδή σώο τον άνθρωπο) ούτε με αυτά που λέει, ούτε με αυτά που κάνει. Η Εκκλησία σώζει με αυτό που είναι και μόνο. Η ένταξή μας στο σώμα της Εκκλησίας, στο ευχαριστιακό σώμα, είναι η απαρχή της σωτηρίας  και μόνο αυτό. Δεν χρειάζεται ούτε να κατανοήσουμε, ούτε να εκβιάσουμε, ούτε να σχολιάσουμε  κατ' αρχήν. Η σωτηρία είναι η Εκκλησία. Η φράση που εμφανίστηκε στην Καρχηδόνα την εποχή του Κυπριανού και αργότερα χρησιμοποιήθηκε πάρα πολύ, "extra ecclesiam nulla salus" (εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία), δεν έχει ηθική διάσταση, έχει οντολογική διάσταση. Η Εκκλησία σώζει με αυτό που είναι. Εντεταγμένος δηλαδή μέσα στην Εκκλησία αρχίζεις να γίνεσαι σώος, ακέραιος, υγιής. Έξω από την Εκκλησία διαιωνίζεις τον κίνδυνο της φθοράς και του θανάτου. Περισσότερο λοιπόν σ' αυτούς του δυόμισι τελευταίους αιώνες δίνεται σημασία σ' αυτό που ο Μέγας Βασίλειος, και αργότερα ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αποκαλούν «ονόματα» και λιγότερο σ' αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν «πράγματα». Περισσότερη σημασία δίνεται στη συναισθηματική αντίληψη της σωτηρίας και λιγότερη στην εμπειρία, στη δια της εμπειρίας ψηλάφηση του γεγονότος της παρουσίας της ζωής ανάμεσά μας.  Είναι τέτοια αυτή η αντιστροφή που έχει επέλθει, ώστε ουσιαστικά χρειαζόμαστε μία εκ του τάφου ανάσταση για να ξαναβρεθούμε εκεί που ήταν η Εκκλησία.

(«Διερχόμενοι διὰ τοῦ Ναοῦ», Δημήτρης Μαυρόπουλος, Εκδόσεις Δόμος 2009)

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Υπάρχουν ακόμη καρδιές που τους βαστάει

Δεν θα πω το όνομά του, γιατί προφανώς δεν θα θέλει, ούτε και πήρα την άδεια, γιατί δεν θα μου την έδινε! Όμως το παρακάτω δείχνει πως σε κάποιους ανθρώπους υπάρχει ακόμη πολύς πλούτος... Συζήτησα (σε chat) με ένα φίλο τα σημερινά γεγονότα (5/5/2010, θάνατος τριών ανθρώπων από μολότοφ διαδηλωτών). Ένα κομμάτι του διαλόγου μου με τον "άγνωστο Χ":

Χ: -Είναι νομίζω μονόδρομος η αξιοπρέπεια που φέρνει η φτώχεια και η πτώση της δυτικής χλιδής που έχουμε συνηθίσει...
ΓΒ: -Με ποιο τρόπο; Ανατροπή της απόφασης για ΔΝΤ (μετά από μάχες ενός μήνα) ή αποδοχή και εκούσια πτωχεία;
Χ: -Εκούσια φτώχεια. Θέλω να βαράω κασμά 14 ωρες τη μέρα και να αμείβομαι λίγο...να "αναγκάσω" το Θεό να μας θυμηθεί....





Θαυμάστε μας!

Ωραία τα καταφέραμε. Κυβερνώντες αλλά και κυβερνώμενοι. Καταστολείς αλλά και διαδηλωτές . Άλλοι με μεγάλο φταίξιμο και άλλοι με μικρό.

ΤΡΕΙΣ άνθρωποι νεκροί. Τρεις ψυχούλες στον πανικό της πυρκαγιάς και στον θάνατο, τρεις οικογένειες με εντελώς διαφορετική ζωή, πια. Για 3'', βάλε τον εαυτό σου μέσα στη φωτιά και σκέψου τι αισθάνεσαι...

Φρίκη... "Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία"...

Εδώ τον χάνουμε, εκεί τον βρίσκουν

Ακούω από πολλούς ότι υπάρχει άνθηση του ορθόδοξου μοναχισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και μάλιστα όχι από Ελληνοαμερικάνους απαραίτητα. Είδα και μία είδηση:
http://www.greeknewsonline.com/?p=12623

ΥΓ: Ποιον χάνουμε; Τον "θησαυρό" φυσικά! :-) Ο οποίος φυσικά δεν ξοδεύεται, απλά εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν τον θέλουμε και τόσο πολύ, πια! Ή μήπως πάντα έτσι ήταν τα πράγματα, απλά τώρα χάθηκε το "φαίνεσθαι" και έμεινε η ουσία;

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Η μέλισσα και η μύγα

Έλεγε ένας από τους γνωστούς γεροντάδες - προσοχή, το μεταφέρω με δικά μου λόγια - ότι οι άνθρωποι ανήκουν, λέει, σε δύο μεγάλες ομάδες και κάθε άνθρωπος πρέπει να εξετάσει που ανήκει αλλά και που θέλει να ανήκει.
Αν παρατηρήσεις μία μύγα θα δεις πως πετάει προσπερνώντας τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά και ψάχνει να βρει τις ακαθαρσίες και τα σκουπίδια. Και μόλις τα βρει τα ανακατεύει και ευφραίνεται από την τροφή που βρήκε. Αν ρωτήσεις τη μύγα πού βρίσκονται τα τριαντάφυλλα, θα σου πει πως δεν ξέρει καν πώς είναι αυτά.
Αν αντιθέτως παρατηρήσεις μία μέλισσα, θα δεις ότι ακόμη και σε ένα χώρο γεμάτο σκουπίδια και ακαθαρσίες να τη βάλεις, αν βάλεις σε ένα μέρος ένα λουκούμι εκείνη θα πετάξει, θα πετάξει, μέχρι που θα δει το λουκούμι και θα πάει να κάτσει σε αυτό. Κι αν τη ρωτήσεις πού είναι τα σκουπίδια, θα σου πει πως δεν ξέρει καν πώς είναι αυτά. Κι αν τη ρωτήσεις πού είναι τα τριαντάφυλλα, θα σου δείξει και τα γιασεμιά!

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Για τον προβληματισμένο φίλο

Ένας φίλος μού έλεγε σήμερα πόσο προβληματισμένος είναι με τα γενόμενα στη χώρα. Κι εγώ είμαι! Βρήκα μία απάντηση αρκετά ικανοποιητική για εμένα, την γράφω και για εκείνον αλλά και όσους τους ενδιαφέρει:
(38)
ΕΙΠΑ· φυλάξω τὰς ὁδούς μου τοῦ μὴ ἁμαρτάνειν με ἐν γλώσσῃ μου· ἐθέμην τῷ στόματί μου φυλακὴν ἐν τῷ συστῆναι τὸν ἁμαρτωλὸν ἐναντίον μου. 
ἐκωφώθην καὶ ἐταπεινώθην καὶ ἐσίγησα ἐξ ἀγαθῶν, καὶ τὸ ἄλγημά μου ἀνεκαινίσθη. 
ἐθερμάνθη ἡ καρδία μου ἐντός μου, καὶ ἐν τῇ μελέτῃ μου ἐκκαυθήσεται πῦρ. ἐλάλησα ἐν γλώσσῃ μου· 
γνώρισόν μοι, Κύριε, τὸ πέρας μου καὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν μου, τίς ἐστιν, ἵνα γνῶ τί ὑστερῶ ἐγώ
ἰδοὺ παλαιστὰς ἔθου τὰς ἡμέρας μου, καὶ ἡ ὑπόστασίς μου ὡσεὶ οὐθὲν ἐνώπιόν σου· πλὴν τὰ σύμπαντα ματαιότης, πᾶς ἄνθρωπος ζῶν.
μέντοιγε ἐν εἰκόνι διαπορεύεται ἄνθρωπος, πλὴν μάτην ταράσσεται· θησαυρίζει καὶ οὐ γινώσκει τίνι συνάξει αὐτά. 
καὶ νῦν τίς ἡ ὑπομονή μου; οὐχὶ ὁ Κύριος; καὶ ἡ ὑπόστασίς μου παρὰ σοί ἐστιν. 
ἀπὸ πασῶν τῶν ἀνομιῶν μου ῥῦσαί με, ὄνειδος ἄφρονι ἔδωκάς με. 
ἐκωφώθην καὶ οὐκ ἤνοιξα τὸ στόμα μου, ὅτι σὺ ἐποίησας. 
ἀπόστησον ἀπ᾿ ἐμοῦ τὰς μάστιγάς σου· ἀπὸ γὰρ τῆς ἰσχύος τῆς χειρός σου ἐγὼ ἐξέλιπον. 
ἐν ἐλεγμοῖς ὑπὲρ ἀνομίας ἐπαίδευσας ἄνθρωπον καὶ ἐξέτηξας ὡς ἀράχνην τὴν ψυχὴν αὐτοῦ· πλὴν μάτην ταράσσεται πᾶς ἄνθρωπος.
εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, Κύριε, καὶ τῆς δεήσεώς μου, ἐνώτισαι τῶν δακρύων μου· μὴ παρασιωπήσῃς, ὅτι πάροικος ἐγώ εἰμι παρὰ σοὶ καὶ παρεπίδημος καθὼς πάντες οἱ πατέρες μου. 
ἄνες μοι, ἵνα ἀναψύξω πρὸ τοῦ με ἀπελθεῖν καὶ οὐκέτι μὴ ὑπάρξω.

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Είναι λεβεντιά να δέχεσαι το αντίθετο

Μου συνέβη το ακόλουθο, στον προαστιακό που χρησιμοποιώ καθημερινά. Είχα ένα διάλογο με μία κυρία, για την ανέγερση νέου ιερού ναού στην περιοχή. Η κυρία διαμαρτυρήθηκε:

-Τι τις θέλουμε τις Εκκλησίες, γιατί δεν κάνουμε πλατείες να παίζουν τα παιδιά;
-Μα είναι σε πλατεία και μάλιστα έχει και παιδική χαρά. (απάντησα)
-Και γιατί να κάνουμε και Εκκλησία, έχουμε τόσες στην περιοχή.
-Αφού αυξάνει ο κόσμος της περιοχής, αυξάνουν και οι Εκκλησίες. Ο κόσμος ζητάει τις Εκκλησίες.
-Ναι σιγά, δεν χρειάζεται.
-Επειδή διαφωνείτε εσείς με την Εκκλησία, πρέπει να απαγορεύσουμε στον κόσμο να χτίζει Εκκλησίες και να πηγαίνει σε αυτές; Είναι "δημοκρατικό" αυτό;

Για να εισπράξω ένα αμήχανο "χεχε, ναι!", αφού οι "δημοκρατικές ευαισθησίες" ήταν προφανείς στην κυρία αυτή.

Δεν μπορώ να καταλάβω προς τι η μισαλλοδοξία... Και γιατί να πρέπει η δική μου, εκάστοτε, άποψη να είναι και άποψη όλου του κόσμου... Θέλεις να χτίσεις εκκλησία; Χτίσε. Θέλεις να χτίσεις τζαμί; Χτίσε. Θέλεις να χτίσεις "σπίτι του λαού"; Χτίσε. Θέλεις να κάνεις ο,τιδήποτε για το οποίο εγώ προσωπικά διαφωνώ; Κάν' το. Αρκεί όλοι να διατηρούμε τη συνταγματική νομιμότητα και τις αρχές της συντεταγμένης κοινωνίας. Πράγμα που από ό,τι φαίνεται, κάποιοι δεν επιθυμούν.

Το βόλεμα

Διαβάζοντας το βιβλίο ενός παιδοψυχίατρου (Η αδικία που πληγώνει), βρήκα κάτι που είναι ενδιαφέρον. Αν και ο συγγραφέας το αναφέρει σε σχέση με τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι εξαιρετικά επίκαιρο:

«Το βόλεμα είναι δελεαστικό όταν προσφέρεται, αλλά οι συνεπαγόμενες δεσμεύσεις είναι εξουθενωτικές για την ύπαρξη. Τελικά το βόλεμα κοστίζει πολύ ακριβά. Όσοι έκαναν τις επιλογές τους (εργασιακές, προσωπικές, υπαρξιακές) με βάση το βόλεμα, έχασαν την ευκαιρία να αναπτύξουν τις πραγματικές τους δυνατότητες και μονιμοποιήθηκαν στη μιζέρια του λίγου.»

Αναφερόμενος στο «λίγο», φυσικά δεν αναφέρομαι (πιστεύω και ο συγγραφέας) στην ευδαιμονία της κατανάλωσης, ούτε στον ατομισμό του εργασιακού ή κοινωνικού «δικαιώματός» μου...

Ο τίτλος

Η εξήγηση του ονόματος του ιστολογίου (http://kat-amfo.blogspot.com) δίνεται στο ακόλουθο, της Τρίτης της εβδομάδος του τυφλού (Στ' από του Πάσχα):


Δικαιοσύνης Ἥλιε νοητὲ Χριστὲ ὁ Θεός, ὁ τὸν ἐκ μήτρας τοῦ φωτὸς ἐστερημένον, διὰ τῆς σῆς ἀχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατ' ἄμφω, καὶ ἡμῶν τὰ ὄμματα, τῶν ψυχῶν αὐγάσας, Υἱοὺς ἡμέρας δεῖξον, ἵνα πίστει βοῶμέν σοι· Πολλή σου καὶ ἄφατος ἡ εἰς ἡμᾶς εὐσπλαγχνία, φιλάνθρωπε δόξα σοι.
 
 
Copyright © Κατ' ἄμφω
Blogger Theme by BloggerThemes Design by Diovo.com