Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Η κλίμαξ

«Βρήκε έναν τόπο και κοιμήθηκε, ο ήλιος κόντευε να δύσει. Πήρε μία πέτρα και την έβαλε για προσκεφάλι του και κοιμήθηκε. Και είδε ενύπνιο: Δες! Μία κλίμακα, μία σκάλα στηριγμένη γερά στη γη, που η κορυφή της έφτανε ως τον ουρανό. Και άγγελοι Κυρίου ανέβαιναν και κατέβαιναν πάνω σε αυτή. Ο Κύριος στηρίχθηκε στη σκάλα εκείνη και είπε: Εγώ είμαι ο Θεός του Αβραάμ, μη φοβάσαι.»

Πολλές-πολλές χιλιάδες χρόνια πριν, πολύ πριν οι άνθρωποι γνωρίσουν τη δωρεά του Θεού στους ανθρώπους, ο Ιακώβ είδε αυτό το όραμα στον ύπνο του. Δεν ήταν ένα απλό όνειρο, σαν αυτά που βλέπουμε όλοι μας καθημερινά. Ήταν μία ολοζώντανη παρουσία του Θεού. Ο Ιακώβ είναι βέβαιο πως στερεώθηκε στην πίστη του μετά από αυτό το όραμα. Τι κατάλαβε, άραγε, από αυτό, όμως; Μπόρεσε, άραγε, να δει αυτό που διείδαν οι Άγιοι Πατέρες που έχουν τη γνώση και τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος που επήρθε μετά την Πεντηκοστή στο ανθρώπινο γένος;

Ίσως και για εκείνον να ήταν δύσκολο να κατανοήσει αυτό που είναι ασύλληπτο για τον νου που πλησιάζει την Θεοτόκο χωρίς πίστη. Ποια είναι, άραγε αυτή η κλίμακα, η σκάλα, που πατάει μεν στη γη, η κορυφή της όμως αγγίζει τον ουρανό; Ποια είναι εκείνη στην οποία στηρίχθηκε ο ίδιος ο Κύριος; Ποια είναι εκείνη που από αυτή μπορείς να ανέβεις στον ουρανό; Μα φυσικά η Θεοτόκος, η αεί Παρθένος Μαρία, η μητέρα του Κυρίου, η Παναγία.

Η Παναγία πατάει στη γη. Είναι άνθρωπος σαν ένας από εμάς. Είχε πατέρα και μητέρα, γεννήθηκε και έζησε όπως κάθε άνθρωπος που γεννιέται σε αυτό τον κόσμο. Δεν έγινε όμως μέρος του διεφθαρμένου κόσμου, δεν άφησε ποτέ το νου της να υποταγεί στον δυσώνυμο άρχοντα του κόσμου τούτου. Είχε το βλέμμα της καθαρό, να ατενίζει αυτό που είχε αποκαλυφθεί στην καρδιά της από τα πρώτα της παιδικά χρόνια. Ατένιζε τον Θεό, είχε γνώση του Θεού που μεγάλωνε και την κυρίευε ακόμη περισσότερο.

Μέχρι που απέκτησε το πλήρωμα της γνώσεως για άνθρωπο, όταν κυοφόρησε τον ίδιο τον Θεό στα σπλάχνα της. Κι έτσι άγγιξε η κορυφή της τον Θεό, έφτασε μέχρι τον θρόνο του Θεού και τοποθετήθηκε από Εκείνον λίγο κάτω από τον θρόνο Του, γιατί η Θεοτόκος είχε το πλήρωμα της Χάριτος, η Παναγία άνοιξε την καρδιά της όσο μπορούσε ανθρώπινη καρδιά να χωρέσει τον Θεό δεν έχει, όμως, παρόλα αυτά θεϊκή φύση και ουσία, άρα δεν μπορεί να είναι η ίδια Θεός. Αντανακλά, όμως, εκείνη το Φως της Χάριτος του Κυρίου ως το καθαρότερο και αστραφτερότερο κάτοπτρο.

Στο κάλλος αυτό της Παναγίας στηρίχθηκε ο Κύριος για να επιτελέσει το σωτήριο έργο Του. Μήπως ο Κύριος δεν μπορούσε μόνος του να το επιτελέσει; Φυσικά, ο Κύριος δύναται τα πάντα! Όμως η πάνσοφος βουλή του και η αλάθητη κρίση του αυτόν τον τρόπο επέλεξε, για να γίνει η σωτηρία μας: αυτόν τον τρόπο τον μαλακό, τον ευγενή, τον ήσυχο και ταπεινό, τον μόνιμο και ακλόνητο. Όπως είναι ο Θεός μας. Ο άνθρωπος έφταιξε στην πτώση, ο άνθρωπος μέσω της Παναγίας έγινε συμμέτοχος στη σωτηρία. Θαυμαστός ο Θεός! Και έτσι, όπου βλέπουμε τον Χριστό, βλέπουμε απαραιτήτως και την Παναγία. Και αντιστρόφως, όπου βλέπουμε την Παναγία, βλέπουμε απαραιτήτως και τον Χριστό, γιατί άνευ Εκείνου δεν υφίσταται το πρόσωπο της Μαρίας ως Θεοτόκου. Γι’ αυτό και οι αιρετικοί (π.χ. μάρτυρες Ιεχωβά) που θέλουν να χτυπήσουν με την αίρεσή τους τη Θεότητα του Κυρίου, χτυπούν και διαβάλουν και το πρόσωπο της Θεοτόκου. Και αντιστρόφως, διαβάλλοντας τη Θεοτόκο, διαστρέφουν και ακυρώνουν το σωτηριώδες έργο του Κυρίου.

Έτσι, λοιπόν, για όλα αυτά η Παναγία έγινε η κλίμακα με την οποία κατέβηκε ο Θεός στη γη και η κλίμακα με την οποία ανεβαίνουμε εμείς στον Θεό. Ναι, έτσι ευδόκησε η Θεία Χάρις: η Παναγία να είναι εκείνη που μακαρίζουν όλες οι γενεές, εκείνη που «δύναται τα πάντα, ως πανσθενής» (μπορεί τα πάντα γιατί έχει όλη τη δύναμη του Υιού της). Αυτή πρεσβεύει για όλους εμάς, εκείνη αποκάλυψε το Μυστήριο της ενανθρωπίσεως, το οποίο θαύμασαν και από το οποίο διδάχθηκαν ακόμη και αυτές οι επουράνιες δυνάμεις. Κι έτσι έγινε τιμιωτέρα και ενδοξοτέρα ακόμη και των αγιοτέρων ουρανίων ταγμάτων, εκείνων που είναι πλησιέστερα στον Επουράνιο Θρόνο. Δεν είναι η ίδια το ποθούμενο και λατρευόμενο αλλά γίνεται η κλίμακα με την οποία όλοι εμείς μπορούμε να ανέβουμε προς το όντως ποθούμενο, τον Κύριο της Δόξης.

Ας είναι αυτός ο Δεκαπενταύγουστος η αφορμή μας για να ανακαλύψουμε ποιο είναι το όντως ποθούμενο της καρδιάς μας. Και αν είναι ο Κύριος, ας στραφούμε προς την Παναγία. Εκείνη θα μας οδηγήσει με ασφάλεια και στοργή προς Αυτόν.


Το κείμενο δημοσιεύθηκε και στην Πνευματική Πολιτεία, στις 15/8/2010.

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Φωτογραφίες από τη χειροτονία

Ευχαριστώ όλους όσους παρευρέθησαν αλλά και όλους όσους μου ευχήθηκαν με κάθε τρόπο (δια ζώσης, τηλεφωνικώς, με μηνύματα κτλ). Δημοσιεύω μερικές φωτογραφίες από τη χειροτονία μου.

Δείτε στην ιστοσελίδα http://www.vasilioufamily.gr/ ή κατευθείαν στο λεύκωμα της χειροτονίας.
 
 
Copyright © Κατ' ἄμφω
Blogger Theme by BloggerThemes Design by Diovo.com