Σάββατο 29 Μαΐου 2010

Η "κόκκινη μηλιά" και άλλα

Σαν σήμερα έπεσε η Πόλη... 557 χρόνια πέρασαν από τότε...

Άκουσα για πολλές εκδηλώσεις και μνημόσυνα. Δεν με ενοχλούν, αντιθέτως συμφωνώ μαζί τους. Είναι πολύ χρήσιμο να ακούμε τι ήταν αυτό που οδήγησε τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία στην παρακμή και τη διάλυση. Δυστυχώς, παρόμοιες συνθήκες διάλυσης κυριαρχούν και σήμερα στην κοινωνία μας, άρα τέτοιες εκδηλώσεις είναι ιδιαίτερα χρήσιμες, αν μπορεί κανείς να σκεφτεί και να παραλληλίσει τα γεγονότα, έχοντας αποφύγει μία στείρα, εθνικιστική πλευρά, φυσικά.

Χτες έβλεπα ένα ωραίο ντοκιμαντέρ, ρωσικής παραγωγής, στην ΕΤ3. Είπε κάτι πολύ ωραίο, μεταξύ πολλών ωραίων: Το Βυζάντιο άρχισε να φθίνει όταν μπήκε μέσα του η εκ δυτικής Ευρώπης προερχόμενη "εθνική συνείδηση". Μέσα στην αυτοκρατορία ζούσαν "Ρωμιοί", όχι Έλληνες, όπως θέλουμε να πιστεύουμε τα τελευταία χρόνια. Όσοι ήταν οι Έλληνες αυτοκράτορες, άλλοι τόσοι ήταν και οι Αρμένιοι, ενώ υπήρξαν και Σλάβοι, Γερμανοί κτλ κτλ. Όσους αιώνες οι αυτοκρατορία ζούσε κάνοντας πράξη τα λόγια του αποστόλου Παύλου "οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ελλην [...] πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ" η αυτοκρατορία ανθούσε. Το σαράκι του εθνικισμού, μαζί με τη γενικότερη παρακμή από άλλες αιτίες οδήγησε στην καταστροφή.

Μου άρεσε αυτή η πληροφορία, δεν την είχα απομονώσει ποτέ.

Και έρχομαι σε κάτι άλλο.

Απογοητεύτηκα πολύ χτες όταν άκουσα στο ραδιόφωνο έναν πολύ γνωστό γέροντα, ο οποίος κάνει πολύ καλές και πνευματικές ομιλίες, να μιλάει για την "κόκκινη μηλιά", για τον μαρμαρωμένο βασιλιά και το αίμα που θα πνίξει το μικρό μοσχάρι. Είναι προφητείες, λέει, όλα αυτά. (εύκολο, αν δεν τις ξέρετε να τις βρείτε στο ίντερνετ)

Αναρωτιέμαι και προκαλώ όσους διαβάσουν αυτές τις γραμμές να μου δώσουν μία διαφορετική άποψη, αν σφάλω. Πλοηγούμαι αρκετά στο ίντερνετ, διαβάζω άρθρα, ακούω ομιλίες, ακούω εκκλησιαστικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς κλπ. Ανακαλύπτω ότι "εκτίθεμαι" στη συγκεκριμένη "προφητεία" (με ή χωρίς εισαγωγικά, δεν γνωρίζω) πολλές-πολλές φορές τον χρόνο. Πολλές όμως. Άλλες φορές γράφει ότι το είπε και ο γέρων Παΐσιος, άλλες φορές ο γέρων Ιωσήφ, άλλες αυτός, άλλες εκείνος. Και αναρωτιέμαι: Τι κερδίζω εγώ, ως ο Γιώργος, Χριστιανός Ορθόδοξος, από αυτή την προφητεία, ώστε να πρέπει να την ακούω τόσο συχνά; Θα πρέπει να χαρώ που το αίμα "των απίστων" θα πνίξει το μικρό μοσχάρι ή θα πρέπει να χαρώ που θα χαθούν στα βάθη της Ασίας;

Έστω ότι η προφητεία είναι αληθής και αυτό θα το επιτρέψει ο Θεός να γίνει. Όχι γιατί ο Θεός επιτρέπει τον πόνο και τον θάνατο από εκδίκηση και κακία αλλά γιατί ο κόσμος μας είναι ανθρώπινος και ο Θεός επιτρέπει να ζούμε από εδώ τις συνέπειες των πράξεών μας.

Αν λοιπόν η προφητεία είναι αληθής, θα έπρεπε όλοι οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί να ενδυθούμε "σάκο και σποδό", όπως έκαναν οι Νηνευήτες όταν έμαθαν πως ο Θεός έχει πάρει την απόφαση να καταστρέψει την πόλη τους, λόγω των πολλών ανομιών τους. Η έμπρακτη και ειλικρινής μετάνοιά τους άλλαξε τη γνώμη του Θεού. Ο προφήτης Ιωνάς, ο οποίος τους είχε μεταφέρει τα μαντάτα, στεναχωρήθηκε και ντράπηκε που τελικά ο Θεός δεν κατέστρεψε την πόλη και παραπονέθηκε στον Θεό. Έγινε το συμβάν με την κολοκυθιά (ψάξτε την ιστορία του Ιωνά, αν δεν την γνωρίζετε) και ο Θεός του είπε: "Εσύ στεναχωρήθηκες για την κολοκυθιά που ξεράθηκε, την οποία ούτε φύτεψες, ούτε πότισες, ούτε περιποιήθηκες. Εγώ δεν θα έπρεπε να στεναχωρηθώ για τα παιδιά μου, τους Νηνευήτες, και να αλλάξω τη γνώμη μου;"

Δεν θέλω να το παίξω "θεολογικότερος" εκείνων που προανέφερα, που αναπαράγουν αυτή την "προφητεία" (αλήθεια, σε ποιο εκκλησιαστικό βιβλίο είναι γραμμένη; μήπως στην Αποκάλυψη -το μοναδικό προφητικό βιβλίο της Καινής Διαθήκης- και δεν την έχω δει;). Απορώ όμως, πως είναι δυνατόν να μαθαίνω τόσο συχνά γι' αυτή την προφητεία και να μην ακούω αντίστοιχες φορές τις συνέπειες της Ανάστασης και της Ανάληψης στη δική μου φύση και σωτηρία, το Τριαδολογικό δόγμα, το αειπάρθενο της Θεοτόκου, τη διπλότητα των φύσεων του Χριστού και άλλα τόσα που ανοίγουν νέες σκέψεις στο μυαλό και την καρδιά μου και δεν την βυθίζουν στην άβυσσο της μισαλλοδοξίας και του πόνου. Αν πρέπει να ακουστεί αυτή η προφητεία, γιατί δεν ακούγονται διπλάσιες φορές οι παρενέσεις για θερμότατη προσευχή, ώστε οι αδερφοί μας να έλθουν "εις επίγνωσιν αληθείας" και να αλλάξει η βουλή του Θεού ή ο πόνος τους να είναι μικρότερος και η αναψυχή ταχύτερη;

Αλήθεια... το έχω απορία...

Σάββατο 22 Μαΐου 2010

Η ηδονή της οδύνης

«Η ηδονή της οδύνης. Η αφόρητη ευχαρίστηση να ξύνεις διαρκώς την πληγή σου, εμποδίζοντας την επούλωσή της. Η παραίτηση από την χαρά να προσφέρεις αγάπη και με πικρή ευχαρίστηση να διαπιστώνεις ότι η γνήσια αγάπη δεν υφίσταται. Να μην πιστεύεις ότι υπάρχει γνήσια αγάπη και να το επιβεβαιώνεις στα πλαίσια μίας αυτοεκπληρούμενης προφητείας.»
(από το βιβλίο του Δημήτρη Καραγιάννη που έχω ξαναπεί)

Το πρόσωπο του Επισκόπου στη λατρευτική σύναξη

Δεν νοείται Θεία Λειτουργία αλλά και οποιαδήποτε λατρευτική σύναξη, η οποία δεν τελείται στο όνομα του οικείου Επισκόπου. Ο Επίσκοπος βρίσκεται πάντοτε «εις τύπον και τόπον Χριστού» και η Θεία Λειτουργία τελείται πάνω στο αντιμήνσιο που φέρει την υπογραφή του. Μνημονεύεται «εν πρώτοις» από τον λειτουργό («εν πρώτοις μνήσθητι, Κύριε, του πατρός και Αρχιεπισκόπου ημών…») και είναι η ένδειξη αλλά και η απόδειξη της ενότητας των πιστών. Σε αυτόν θα καταλήξουν όλες οι τυχόν διαφωνίες. Αυτός θα ποιμάνει ορθοτομώντας τον λόγον της αληθείας του Χριστού. Εκείνον θα χτυπήσει όποιος θέλει να δημιουργήσει παρα-Εκκλησία, αίρεση ή σχίσμα. Οι πιστοί, ακόμη κι αν συμφωνούν σε όλα ως προς το δόγμα και την πίστη, αν δεν μνημονεύουν τον ίδιο επίσκοπο είναι χωρισμένοι. Ο Επίσκοπος είναι το σημείο ενότητας, όπου όλα καταλήγουν, όπως καταλήγουν στον Χριστό, του οποίου τύπος είναι ο Επίσκοπος. Φυσικά, ο Επίσκοπος έχει γνήσια τη χειροτονία και υπάρχει απευθείας σύνδεσή του με τους Αγίους Αποστόλους (ένας Απόστολος χειροτόνησε τον τάδε, ο τάδε τον δείνα και ούτω καθεξής φτάνοντας μέχρι κάθε Επίσκοπο της Ορθόδοξης Εκκλησίας) και είναι ενωμένος με την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας και δεν υπάρχει Επίσκοπος που δεν δέχεται ή δεν υπακούει στις αποφάσεις που λαμβάνει η Ιερά Σύνοδος, συνεδριάζοντας εν Αγίω Πνεύματι. Έτσι συγκροτείται η ενότητα της τοπικής Εκκλησίας αλλά και όλων των Ορθοδόξων Εκκλησιών της γης, που δεν αποτελούν διαιρέσεις της μίας Εκκλησίας αλλά τοπικές, αυστηρά ορισμένες στο χώρο, συνάξεις της μίας Εκκλησίας που υπάρχει «προ πάντων των αιώνων».

Σάββατο 15 Μαΐου 2010

Η δοκιμασία των πρωτοπλάστων

Εύκολα, στο άκουσμα της λέξης «δοκιμασία», έρχεται στο νου μας το «δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού», το οποίο είχαν στον κήπο της Εδέμ οι πρωτόπλαστοι. Από αυτό το δέντρο έφαγαν – αν και ο Θεός τους είχε ζητήσει να μην φάνε από αυτό – και εξέπεσαν από τον Παράδεισο, όποιος κι αν ήταν και ό,τι κι αν σήμαινε. Μήπως κακώς το δέντρο αυτό είχε φυτευτεί εκεί από τον Θεό; Μήπως από φθόνο ή μνησικακία το είχε βάλει εκεί ο Θεός; Σαφέστατα όχι, απαντά ο Γρηγόριος ο Θεολόγος. Ο άνθρωπος δημιουργήθηκε από τον Θεό ως αυτεξούσιος. Έχει νου, λογική, προαίρεση και συναίσθημα, τα οποία μπορεί να χρησιμοποιεί με αυτεξουσιότητα. Και το υλικό πάνω στο οποίο χτίζεται η αυτεξουσιότητα είναι ο νόμος. Νόμος, και μάλιστα μοναδικός, ήταν η μη βρώση από το δέντρο εκείνο. Τον παρέβησαν οι πρωτόπλαστοι και οδήγησαν τον εαυτό τους με το αυτεξούσιό τους μακράν του Θεού. Και γιατί έφτιαξε το δέντρο ο Θεός, αφού δεν έπρεπε να φάνε οι πρωτόπλαστοι; Γιατί, συνεχίζει ο Γρηγόριος, η γεύση αυτού του καρπού δεν ήταν για εκείνους που έπιναν ακόμη (πνευματικό) «γάλα». Για του πρωτόπλαστους ήταν φτιαγμένο το δέντρο από τον Θεό αλλά έπρεπε να το γευθούν στην ώρα του, όταν θα ήταν ικανοί να γευθούν κάτι περισσότερο από το «γάλα». Ας έχουμε κι αυτό στο νου μας όταν αντιμετωπίζουμε δοκιμασίες. Όλες μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τον Θεό προς όφελός μας. Και το σχέδιο του Θεού είναι ανεξιχνίαστο. Το μόνο για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι πως είναι σχέδιο αγάπης και ελευθερίας όλων των ανθρώπων ανεξαιρέτως!

Δευτέρα 10 Μαΐου 2010

Αθηναγόρας, νέος Μητροπολίτης Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως

Μετά από αναμονή σχεδόν 5,5 ετών, αφού περάσαμε μέσα από 40 κύματα και μία διχοτόμηση, η περιοχή μας απέκτησε νέο Μητροπολίτη, τον εψηφισμένο Μητροπολίτη Ιλίου, Αχαρνών και Πετρουπόλεως, κ. Αθηναγόρα (Δικαιάκο).
Ευχόμαστε να είναι στερεωμένος στην ενυπόστατη Αλήθεια, να ορθοτομεί τον λόγο και να είναι πάντοτε ανοιχτός και προσηνής προς τον κόσμο! "Να τον χαιρόμαστε"!

Σάββατο 8 Μαΐου 2010

Τα ονόματα πάνω από τα πράγματα;

Πρέπει πάντα να θυμόμαστε πως η Εκκλησία δεν σώζει (δεν κάνει δηλαδή σώο τον άνθρωπο) ούτε με αυτά που λέει, ούτε με αυτά που κάνει. Η Εκκλησία σώζει με αυτό που είναι και μόνο. Η ένταξή μας στο σώμα της Εκκλησίας, στο ευχαριστιακό σώμα, είναι η απαρχή της σωτηρίας  και μόνο αυτό. Δεν χρειάζεται ούτε να κατανοήσουμε, ούτε να εκβιάσουμε, ούτε να σχολιάσουμε  κατ' αρχήν. Η σωτηρία είναι η Εκκλησία. Η φράση που εμφανίστηκε στην Καρχηδόνα την εποχή του Κυπριανού και αργότερα χρησιμοποιήθηκε πάρα πολύ, "extra ecclesiam nulla salus" (εκτός της Εκκλησίας δεν υπάρχει σωτηρία), δεν έχει ηθική διάσταση, έχει οντολογική διάσταση. Η Εκκλησία σώζει με αυτό που είναι. Εντεταγμένος δηλαδή μέσα στην Εκκλησία αρχίζεις να γίνεσαι σώος, ακέραιος, υγιής. Έξω από την Εκκλησία διαιωνίζεις τον κίνδυνο της φθοράς και του θανάτου. Περισσότερο λοιπόν σ' αυτούς του δυόμισι τελευταίους αιώνες δίνεται σημασία σ' αυτό που ο Μέγας Βασίλειος, και αργότερα ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αποκαλούν «ονόματα» και λιγότερο σ' αυτό που οι ίδιοι ονομάζουν «πράγματα». Περισσότερη σημασία δίνεται στη συναισθηματική αντίληψη της σωτηρίας και λιγότερη στην εμπειρία, στη δια της εμπειρίας ψηλάφηση του γεγονότος της παρουσίας της ζωής ανάμεσά μας.  Είναι τέτοια αυτή η αντιστροφή που έχει επέλθει, ώστε ουσιαστικά χρειαζόμαστε μία εκ του τάφου ανάσταση για να ξαναβρεθούμε εκεί που ήταν η Εκκλησία.

(«Διερχόμενοι διὰ τοῦ Ναοῦ», Δημήτρης Μαυρόπουλος, Εκδόσεις Δόμος 2009)

Τετάρτη 5 Μαΐου 2010

Υπάρχουν ακόμη καρδιές που τους βαστάει

Δεν θα πω το όνομά του, γιατί προφανώς δεν θα θέλει, ούτε και πήρα την άδεια, γιατί δεν θα μου την έδινε! Όμως το παρακάτω δείχνει πως σε κάποιους ανθρώπους υπάρχει ακόμη πολύς πλούτος... Συζήτησα (σε chat) με ένα φίλο τα σημερινά γεγονότα (5/5/2010, θάνατος τριών ανθρώπων από μολότοφ διαδηλωτών). Ένα κομμάτι του διαλόγου μου με τον "άγνωστο Χ":

Χ: -Είναι νομίζω μονόδρομος η αξιοπρέπεια που φέρνει η φτώχεια και η πτώση της δυτικής χλιδής που έχουμε συνηθίσει...
ΓΒ: -Με ποιο τρόπο; Ανατροπή της απόφασης για ΔΝΤ (μετά από μάχες ενός μήνα) ή αποδοχή και εκούσια πτωχεία;
Χ: -Εκούσια φτώχεια. Θέλω να βαράω κασμά 14 ωρες τη μέρα και να αμείβομαι λίγο...να "αναγκάσω" το Θεό να μας θυμηθεί....





Θαυμάστε μας!

Ωραία τα καταφέραμε. Κυβερνώντες αλλά και κυβερνώμενοι. Καταστολείς αλλά και διαδηλωτές . Άλλοι με μεγάλο φταίξιμο και άλλοι με μικρό.

ΤΡΕΙΣ άνθρωποι νεκροί. Τρεις ψυχούλες στον πανικό της πυρκαγιάς και στον θάνατο, τρεις οικογένειες με εντελώς διαφορετική ζωή, πια. Για 3'', βάλε τον εαυτό σου μέσα στη φωτιά και σκέψου τι αισθάνεσαι...

Φρίκη... "Μη πεποίθατε επ' άρχοντας, επί υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία"...

Εδώ τον χάνουμε, εκεί τον βρίσκουν

Ακούω από πολλούς ότι υπάρχει άνθηση του ορθόδοξου μοναχισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες και μάλιστα όχι από Ελληνοαμερικάνους απαραίτητα. Είδα και μία είδηση:
http://www.greeknewsonline.com/?p=12623

ΥΓ: Ποιον χάνουμε; Τον "θησαυρό" φυσικά! :-) Ο οποίος φυσικά δεν ξοδεύεται, απλά εμείς εδώ στην Ελλάδα δεν τον θέλουμε και τόσο πολύ, πια! Ή μήπως πάντα έτσι ήταν τα πράγματα, απλά τώρα χάθηκε το "φαίνεσθαι" και έμεινε η ουσία;

Τρίτη 4 Μαΐου 2010

Η μέλισσα και η μύγα

Έλεγε ένας από τους γνωστούς γεροντάδες - προσοχή, το μεταφέρω με δικά μου λόγια - ότι οι άνθρωποι ανήκουν, λέει, σε δύο μεγάλες ομάδες και κάθε άνθρωπος πρέπει να εξετάσει που ανήκει αλλά και που θέλει να ανήκει.
Αν παρατηρήσεις μία μύγα θα δεις πως πετάει προσπερνώντας τα τριαντάφυλλα και τα γιασεμιά και ψάχνει να βρει τις ακαθαρσίες και τα σκουπίδια. Και μόλις τα βρει τα ανακατεύει και ευφραίνεται από την τροφή που βρήκε. Αν ρωτήσεις τη μύγα πού βρίσκονται τα τριαντάφυλλα, θα σου πει πως δεν ξέρει καν πώς είναι αυτά.
Αν αντιθέτως παρατηρήσεις μία μέλισσα, θα δεις ότι ακόμη και σε ένα χώρο γεμάτο σκουπίδια και ακαθαρσίες να τη βάλεις, αν βάλεις σε ένα μέρος ένα λουκούμι εκείνη θα πετάξει, θα πετάξει, μέχρι που θα δει το λουκούμι και θα πάει να κάτσει σε αυτό. Κι αν τη ρωτήσεις πού είναι τα σκουπίδια, θα σου πει πως δεν ξέρει καν πώς είναι αυτά. Κι αν τη ρωτήσεις πού είναι τα τριαντάφυλλα, θα σου δείξει και τα γιασεμιά!

Κυριακή 2 Μαΐου 2010

Για τον προβληματισμένο φίλο

Ένας φίλος μού έλεγε σήμερα πόσο προβληματισμένος είναι με τα γενόμενα στη χώρα. Κι εγώ είμαι! Βρήκα μία απάντηση αρκετά ικανοποιητική για εμένα, την γράφω και για εκείνον αλλά και όσους τους ενδιαφέρει:
(38)
ΕΙΠΑ· φυλάξω τὰς ὁδούς μου τοῦ μὴ ἁμαρτάνειν με ἐν γλώσσῃ μου· ἐθέμην τῷ στόματί μου φυλακὴν ἐν τῷ συστῆναι τὸν ἁμαρτωλὸν ἐναντίον μου. 
ἐκωφώθην καὶ ἐταπεινώθην καὶ ἐσίγησα ἐξ ἀγαθῶν, καὶ τὸ ἄλγημά μου ἀνεκαινίσθη. 
ἐθερμάνθη ἡ καρδία μου ἐντός μου, καὶ ἐν τῇ μελέτῃ μου ἐκκαυθήσεται πῦρ. ἐλάλησα ἐν γλώσσῃ μου· 
γνώρισόν μοι, Κύριε, τὸ πέρας μου καὶ τὸν ἀριθμὸν τῶν ἡμερῶν μου, τίς ἐστιν, ἵνα γνῶ τί ὑστερῶ ἐγώ
ἰδοὺ παλαιστὰς ἔθου τὰς ἡμέρας μου, καὶ ἡ ὑπόστασίς μου ὡσεὶ οὐθὲν ἐνώπιόν σου· πλὴν τὰ σύμπαντα ματαιότης, πᾶς ἄνθρωπος ζῶν.
μέντοιγε ἐν εἰκόνι διαπορεύεται ἄνθρωπος, πλὴν μάτην ταράσσεται· θησαυρίζει καὶ οὐ γινώσκει τίνι συνάξει αὐτά. 
καὶ νῦν τίς ἡ ὑπομονή μου; οὐχὶ ὁ Κύριος; καὶ ἡ ὑπόστασίς μου παρὰ σοί ἐστιν. 
ἀπὸ πασῶν τῶν ἀνομιῶν μου ῥῦσαί με, ὄνειδος ἄφρονι ἔδωκάς με. 
ἐκωφώθην καὶ οὐκ ἤνοιξα τὸ στόμα μου, ὅτι σὺ ἐποίησας. 
ἀπόστησον ἀπ᾿ ἐμοῦ τὰς μάστιγάς σου· ἀπὸ γὰρ τῆς ἰσχύος τῆς χειρός σου ἐγὼ ἐξέλιπον. 
ἐν ἐλεγμοῖς ὑπὲρ ἀνομίας ἐπαίδευσας ἄνθρωπον καὶ ἐξέτηξας ὡς ἀράχνην τὴν ψυχὴν αὐτοῦ· πλὴν μάτην ταράσσεται πᾶς ἄνθρωπος.
εἰσάκουσον τῆς προσευχῆς μου, Κύριε, καὶ τῆς δεήσεώς μου, ἐνώτισαι τῶν δακρύων μου· μὴ παρασιωπήσῃς, ὅτι πάροικος ἐγώ εἰμι παρὰ σοὶ καὶ παρεπίδημος καθὼς πάντες οἱ πατέρες μου. 
ἄνες μοι, ἵνα ἀναψύξω πρὸ τοῦ με ἀπελθεῖν καὶ οὐκέτι μὴ ὑπάρξω.

Σάββατο 1 Μαΐου 2010

Είναι λεβεντιά να δέχεσαι το αντίθετο

Μου συνέβη το ακόλουθο, στον προαστιακό που χρησιμοποιώ καθημερινά. Είχα ένα διάλογο με μία κυρία, για την ανέγερση νέου ιερού ναού στην περιοχή. Η κυρία διαμαρτυρήθηκε:

-Τι τις θέλουμε τις Εκκλησίες, γιατί δεν κάνουμε πλατείες να παίζουν τα παιδιά;
-Μα είναι σε πλατεία και μάλιστα έχει και παιδική χαρά. (απάντησα)
-Και γιατί να κάνουμε και Εκκλησία, έχουμε τόσες στην περιοχή.
-Αφού αυξάνει ο κόσμος της περιοχής, αυξάνουν και οι Εκκλησίες. Ο κόσμος ζητάει τις Εκκλησίες.
-Ναι σιγά, δεν χρειάζεται.
-Επειδή διαφωνείτε εσείς με την Εκκλησία, πρέπει να απαγορεύσουμε στον κόσμο να χτίζει Εκκλησίες και να πηγαίνει σε αυτές; Είναι "δημοκρατικό" αυτό;

Για να εισπράξω ένα αμήχανο "χεχε, ναι!", αφού οι "δημοκρατικές ευαισθησίες" ήταν προφανείς στην κυρία αυτή.

Δεν μπορώ να καταλάβω προς τι η μισαλλοδοξία... Και γιατί να πρέπει η δική μου, εκάστοτε, άποψη να είναι και άποψη όλου του κόσμου... Θέλεις να χτίσεις εκκλησία; Χτίσε. Θέλεις να χτίσεις τζαμί; Χτίσε. Θέλεις να χτίσεις "σπίτι του λαού"; Χτίσε. Θέλεις να κάνεις ο,τιδήποτε για το οποίο εγώ προσωπικά διαφωνώ; Κάν' το. Αρκεί όλοι να διατηρούμε τη συνταγματική νομιμότητα και τις αρχές της συντεταγμένης κοινωνίας. Πράγμα που από ό,τι φαίνεται, κάποιοι δεν επιθυμούν.

Το βόλεμα

Διαβάζοντας το βιβλίο ενός παιδοψυχίατρου (Η αδικία που πληγώνει), βρήκα κάτι που είναι ενδιαφέρον. Αν και ο συγγραφέας το αναφέρει σε σχέση με τις ανθρώπινες σχέσεις, είναι εξαιρετικά επίκαιρο:

«Το βόλεμα είναι δελεαστικό όταν προσφέρεται, αλλά οι συνεπαγόμενες δεσμεύσεις είναι εξουθενωτικές για την ύπαρξη. Τελικά το βόλεμα κοστίζει πολύ ακριβά. Όσοι έκαναν τις επιλογές τους (εργασιακές, προσωπικές, υπαρξιακές) με βάση το βόλεμα, έχασαν την ευκαιρία να αναπτύξουν τις πραγματικές τους δυνατότητες και μονιμοποιήθηκαν στη μιζέρια του λίγου.»

Αναφερόμενος στο «λίγο», φυσικά δεν αναφέρομαι (πιστεύω και ο συγγραφέας) στην ευδαιμονία της κατανάλωσης, ούτε στον ατομισμό του εργασιακού ή κοινωνικού «δικαιώματός» μου...

Ο τίτλος

Η εξήγηση του ονόματος του ιστολογίου (http://kat-amfo.blogspot.com) δίνεται στο ακόλουθο, της Τρίτης της εβδομάδος του τυφλού (Στ' από του Πάσχα):


Δικαιοσύνης Ἥλιε νοητὲ Χριστὲ ὁ Θεός, ὁ τὸν ἐκ μήτρας τοῦ φωτὸς ἐστερημένον, διὰ τῆς σῆς ἀχράντου προσψαύσεως, φωτίσας κατ' ἄμφω, καὶ ἡμῶν τὰ ὄμματα, τῶν ψυχῶν αὐγάσας, Υἱοὺς ἡμέρας δεῖξον, ἵνα πίστει βοῶμέν σοι· Πολλή σου καὶ ἄφατος ἡ εἰς ἡμᾶς εὐσπλαγχνία, φιλάνθρωπε δόξα σοι.
 
 
Copyright © Κατ' ἄμφω
Blogger Theme by BloggerThemes Design by Diovo.com